Απάντηση σε βουλευτές της Αντιπολίτευσης που, κατά τη συζήτηση για του ιστορικού νόμου επέκτασης των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο, κατηγόρησαν την ΝΔ ότι ως κυβέρνηση πράττει, αυτό που απέρριπτε ως αξιωματική αντιπολίτευση, έδωσε ο βουλευτής ΝΔ Ηρακλείου κ. Μάξιμος Σενετάκης.
Ο κ. Σενετάκης εξήγησε αναλυτικά τους λόγους που η “τμηματική επέκταση”, την οποία προωθούσε προ τριετίας ο τότε υπουργός Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Κοτζιάς ήταν επιζήμια και επέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι λέει την “μισή αλήθεια” και ως συνήθως “αλλοιώνει την αλήθεια”.
Διότι, εξήγησε ο βουλευτής της ΝΔ αν η Ελλάδα τότε χωρίς τις συμφωνίες που πέτυχε η κυβέρνηση με Ιταλία και Αίγυπτο προχωρούσε σε μονομερή επέκταση των χωρικών υδάτων μόνο στο Ιόνιο και τη Νότια Κρήτη, “θα έκανε το λάθος που επί χρόνια απέφευγε. Να δείξουμε, δηλαδή, στην Τουρκία ότι φοβόμαστε το casus belli και να αναγνωρίσουμε εμμέσως πλην σαφώς ότι το Αιγαίο είναι περίκλειστη θάλασσα ή θάλασσα ειδικών συνθηκών επιβραβεύοντας έτσι την πάγια πολιτική των τουρκικών διεκδικήσεων. Αντιλαμβάνεστε ότι μια τέτοια αλλαγή στρατηγικής δεν θα έκλεινε εκκρεμότητες. Θα ήταν ευθεία υπονόμευση των εθνικών συμφερόντων”, είπε ο κ. Σενετάκης.
Και αυτό θα συνέβαινε καθώς οι συνθήκες τότε δεν ήταν ευνοϊκές για την αλλαγής της στρατηγικής τού “παντού ή πουθενά” που επικρατούσε και τότε αλλά και μέχρι σήμερα στην εξωτερική πολιτική.
Η ΝΔ, με τη νέα στρατηγική που εφάρμοσε, έθεσε ως στόχο να αλλάξει τις συνθήκες. “Δεν αλλάξαμε στρατηγική επειδή άλλαξαν οι συνθήκες. Οι συνθήκες άλλαξαν επειδή αλλάξαμε τη στρατηγική μας” είπε ο κ. Σενετάκης.
“Έτσι φτάσαμε να μεγαλώνουμε σήμερα την Ελλάδα!”, τόνισε ο κ. Σενετάκης. Για αυτό υπερψηφίζεται ο νόμος για την μερική επέκταση της κυριαρχίας στα 12 νμ από τα κόμματα της Βουλής και αναγνωρίζεται από το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας έχει ως εξής:
Κυρίες και κύριοι βουλευτές
Τον Ιούλιο του 2019 ο ελληνικός λαός έδωσε εντολή διακυβέρνησης στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ να αλλάξει πολιτικές σε μείζονα θέματα, σε μια εποχή όπου οι συνθήκες αλλάζουν.
Στα εθνικά μας θέματα ωστόσο, φαίνεται να προκύπτει κάτι περισσότερο. Είναι η αλλαγή στην εξωτερική μας πολιτικής που άλλαξε τις συνθήκες…
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο νόμος που συζητάμε σήμερα.
Προσέξτε. Σήμερα, δεν συζητάμε μόνο την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ. Αλίμονο! Αυτό είναι δικαίωμα που μας εκχώρησε πριν από χρόνια η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Σήμερα συζητάμε γιατί ασκούμε το δικαίωμα τώρα και γιατί μερικώς (δηλαδή μόνο στο Ιόνιο) και όχι ολικώς (δηλαδή στα νότια της Κρήτης και το Αιγαίο).
Συζητάμε όμως και το πως η νέα εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης άλλαξε τις συνθήκες για να αποκτηθεί η ευχέρεια να αλλάξει και το δόγμα τού “παντού ή πουθενά” που επικρατούσε μέχρι σήμερα – και ορθώς – στην εξωτερική μας πολιτική.
Κυρίες και κύριοι βουλευτές
Το δόγμα τού “παντού ή πουθενά” προέκυψε λόγω των συνθηκών που δημιούργησε το τουρκικό casus belli ως αντίδραση της Τουρκίας στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Δεν ήταν η επιλογή της Ελλάδας. Ήταν απάντηση στο στρατηγικό δίλημμα: Επέκταση ή πόλεμος.
Η ελληνική διπλωματία έπρεπε να βρει τρόπο να διατηρήσει το δικαίωμα της επέκτασης έως ότου αποφασίσει να το ασκήσει, χωρίς όμως να θεωρηθεί ότι δεν το ασκεί λόγω της απειλής του πολέμου.
Κατέληξε λοιπόν τότε, να παραπέμψει την άσκηση του δικαιώματος στο μέλλον.
Προσέξτε όμως! Ο λόγος δεν ήταν η απειλή πολέμου.
Ο ουσιαστικός λόγος ήταν γιατί η Ελλάδα, έπρεπε να δώσει χώρο και χρόνο στο διάλογο και την συνεννόηση που η ίδια η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει.
Αυτή, είναι μια πάρα πολύ κρίσιμη παράμετρος που παραγνωρίζεται στο δημόσιο διάλογο.
Η συνθήκη προβλέπει ότι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών η οποία είναι άμεσα συνυφασμένη με το εύρος των χωρικών υδάτων, γίνεται σε συνεννόηση και συμφωνία με τα όμορα κράτη.
Και αν αυτή η συμφωνία δεν επιτυγχάνεται διμερώς, τότε συμφωνείται η παραπομπή σε τρίτο δικαιοδοτικό όργανο.
Δεδομένης λοιπόν της απροθυμίας των όμορων κρατών (πόσο μάλλον της άρνησης της επιθετικής Τουρκίας) να συμφωνήσουν με την Ελλάδα την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, η μονομερής άσκηση του δικαιώματος από την Ελλάδα θα ερχόταν σε σύγκρουση με το ίδιο το πνεύμα της Διεθνούς Συνθήκης που της το παραχωρούσε.
Πολύ περισσότερο θα συγκρούονταν με αυτή καθαυτή τη στρατηγική επιλογή της χώρας να προτάσσει το Διεθνές Δίκαιο στις διεθνείς σχέσεις της. Να είναι διεθνώς, μια νομοταγής χώρα.
Όπως λοιπόν η στρατηγική επιλογή του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου δεν υποκρύπτει ενδοτισμό, αλλά αντιθέτως, αποπνέει ρεαλισμό. Έτσι και το δόγμα τού “παντού ή πουθενά” ήταν, μέχρι σήμερα, μια επιλογή σωφροσύνης και ρεαλισμού.
Ωστόσο, είναι αλήθεια, ότι η παραπομπή της επίλυσης ενός προβλήματος στο μέλλον δεν είναι λύση. Είναι διαιώνιση μιας εκκρεμότητας. Και οι εκκρεμότητες κάποια στιγμή πρέπει να κλείνουν.
Αυτό υποτίθεται ήθελε να κάνει ο κ. Κοτζιάς με την επέκταση των 12 ν.μ. στο Ιόνιο.
Ο κ. Κατρούγκαλος που τον διαδέχθηκε τότε, σήμερα ζητά εξηγήσεις από τη κυβέρνηση της ΝΔ επειδή τότε ως αξιωματική αντιπολίτευση αντέδρασε στην άκαιρη αλλαγή του δόγματος “παντού ή πουθενά”.
Ως συνήθως ο κ. Κατρούγκαλος και ο ΣΥΡΙΖΑ λένε την μισή αλήθεια.
Συμφωνούν με την τμηματική άσκηση κυριαρχίας για να ισχυριστούν ότι η ΝΔ ως κυβέρνηση εφαρμόζει μια ορθή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που λανθασμένα η ΝΔ απέρριπτε ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Αποκρύπτουν ωστόσο ότι οι συνθήκες τότε δεν ευνοούσαν μια τέτοια αλλαγή. Και ως συνήθως αλλοιώνουν την αλήθεια.
Ποια είναι η αλήθεια;
Αν η Ελλάδα τότε, χωρίς συμφωνίες με τις όμορες χώρες, προχωρούσε σε μονομερή επέκταση των χωρικών υδάτων μόνο στο Ιόνιο και τη Νότια Κρήτη, όχι μόνο θα δυσαρεστούσε τις Ιταλία, Αλβανία Αίγυπτο. Αλλά το κυριότερο, θα έκανε το λάθος που επί χρόνια απέφευγε.
Αντιλαμβάνεστε ότι μια τέτοια αλλαγή στρατηγικής δεν θα έκλεινε εκκρεμότητες. Θα ήταν ευθεία υπονόμευση των εθνικών συμφερόντων.
Και εδώ ακούσαμε το άλλο μέρος της κριτικής. Γιατί η πάγια στρατηγική τού “παντού ή πουθενά” αλλάζει με τη στρατηγική της τμηματικής επέκτασης κυριαρχίας. Γιατί από το “πουθενά” δεν πάμε κατευθείαν στο “παντού”
Η απάντηση είναι απλή κυρίες και κύριοι βουλευτές.
Είναι οι τρεις συμφωνίες που πέτυχε ο υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Δένδιας με την Ιταλία, την Αίγυπτο και την Αλβανία.
Συμφωνίες που προέκυψαν με την παρότρυνση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Συμφωνίες που μετέβαλαν τις συνθήκες και επέτρεψαν σήμερα την σταδιακή και χωρίς εθνικούς κινδύνους, επέκταση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Μέχρι την ολοκληρωτική…
Έτσι φτάσαμε να μεγαλώνουμε σήμερα την Ελλάδα!
Έτσι αλλάζουμε τις συνθήκες στην περιοχή!
Διότι η αλλαγή των συνθηκών ήταν ο στόχος της νέας στρατηγικής που σχεδίασε και εφάρμοσε η νέα κυβέρνηση της ΝΔ.
Μια στρατηγική που άρχισε να ξεδιπλώνεται τον περασμένο Φεβρουάριο στον Έβρο.
Τότε που ακυρώθηκε η εργαλειοποίηση του λαθρομεταναστευτικού, τόσο με την αποτροπή των ατάκτων στα σύνορα, όσο και με την αναγνώριση της ΕΕ όταν τα ελληνικά σύνορα είναι ευρωπαϊκά σύνορα.
Στρατηγική που εφαρμόστηκε στο Αιγαίο το περασμένο καλοκαίρι.
Τότε, που οι Ένοπλες Δυνάμεις όχι μόνο ακύρωσαν την προσπάθεια αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά μετέφεραν το φόβο για τις επιπτώσεις ενός θερμού επεισοδίου στην άλλη πλευρά.
Στρατηγική που ανέδειξε τον κίνδυνο του νεοοθωμανικού επεκτατισμού και συμπαρέσυρε μια σειρά από χώρες, προεξέχουσας της Γαλλίας, στη συγκρότηση ενός αντιτουρκικού ανασχέσεως αυτής της επεκτατικότητας.
Στρατηγική που ενεργοποίησε το εργαλείο των ευρωπαϊκών κυρώσεων.
Το αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής βλέπουμε σήμερα. Είναι η απομόνωση της Τουρκίας που την εξαναγκάζει να συρθεί στο τραπέζι της συνεννόησης για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στη βάση του Διεθνούς Δικαίου κατά το πρότυπο των συμφωνιών με την Ιταλία, την Αίγυπτο, την Αλβανία.
Αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής είναι και ο νόμος που υπερψηφίζεται σήμερα σχεδόν καθολικά από όλα τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου και αναγνωρίζεται από το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.
Σας ευχαριστώ
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019