Το κοινωνικό κράτος καλύπτει το σύνολο του πληθυσμού, ενώ το προνοιακό κράτος  μικρό του μέρος

Του Δημήτρη Σαρρή (πρ. Υφυπουργού-Νομάρχη Ηρακλείου)

συμμετοχή στα οφέλη όλου του πληθυσμού. Δηλαδή το

πέπλο του κοινωνικού κράτους να αγκαλιάζει ολόκληρο

τον πληθυσμό.

Η συνύπαρξη αυτών των τριών αρχών είναι απαραίτητη,

γιατί η ακύρωση μιας από αυτές τις αρχές, ακυρώνει

αυτόματα και τις άλλες δύο.

Το κοινωνικό κράτος αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει έναν

ορατό κίνδυνο σε ολόκληρη την Ευρώπη που θα 

 υπογραμμίσουμε..

Τα τελευταία χρόνια, σε διεθνή κλίμακα, έχει τεθεί σε

αμφισβήτηση η λεγόμενη αρχή της καθολικότητας, υπό

την έννοια της μερικής και επιλεκτικής διανομής των

παροχών της κοινωνικής πολιτικής (Επιδοματική πολιτική )σε ορισμένα μόνο τμήματα του πληθυσμού, τα οποία δικαιολογημένα

βέβαια, εξαιτίας των μειζόνων κοινωνικών κινδύνων,

βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας και έχουν

ιδιαίτερες ανάγκες. Αυτό όμως που αποτελεί κύριο

πλήγμα στο κοινωνικό κράτος, το οποίο συρρικνώνεται,

γιατί ακυρώνεται βασικά η αρχή της ισότητας και της

κοινωνικής δικαιοσύνης και λαμβάνει τη μορφή ενός

προνοιακού κράτους(ελεημοσύνης), όχι κοινωνικού κράτους, που

διασφαλίζει μία ελάχιστη κοινωνική προστασία. Ένα

τέτοιο κράτος όμως, αυτόματα θεσπίζει έναν κοινωνικό

ταξικό διαχωρισμό, που μπορεί να αποτελέσει αίτιο ή

και άλλοθι ακόμα κοινωνικών εκρήξεων και

αναταραχών. Υπ’ αυτήν την έννοια λοιπόν, πρέπει να

προσεχθεί ιδιαίτερα  αυτός ο κίνδυνος, που πιθανότατα, να μεταδοθεί σαν λοιμώδης ασθένεια και στη χώρα μας και να δοθεί η

εντύπωση ότι στην κοινωνική προστασία έχει πρόσβαση

μόνο ένα κομμάτι πληθυσμού. Αυτό βέβαια όχι μόνο

στην κοινωνική προστασία (πρόνοια, ιατρική περίθαλψη,

ασφάλιση) αλλά ακόμα και στις προσλήψεις κλπ.

Πρέπει να προστατευθεί το κοινωνικό κράτος, άλλως

τείνει να ακυρωθεί. 

. Έτσι λοιπόν, προς αποφυγή αυτού του κινδύνου πρέπει το Κοινωνικό κράτος να καλύπτει – αν όχι όλο τον πληθυσμό – ει δυνατόν το μεγαλύτερο κομμάτι του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα υλοποίησης του Κοινωνικού κράτους αποτελεί ο Νόμος του ΠΑΣΟΚ  που  αφορούσε   τη «σύσταση κλάδου κύριας ασφάλισης των αγροτών» που πράγματι αποτέλεσε ,  εξόφληση ενός χρέους της κοινωνίας, της πολιτείας προς

τον αγροτικό πληθυσμό, που είναι ο περισσότερο χειμαζόμενος πληθυσμός της χώρας, ο ελάχιστα αμειβόμενος και σκληρότερα εργαζόμενος κάτω από τα στοιχειά της φύσης.

Η  παρέμβαση   αυτή πραγματικά ανταποκρίθηκε  στις ανάγκες -καλύπτοντας αν  όχι όλες τμήματος των αναγκών – του αγροτικού κόσμου. Το άριστο όμως, είναι εχθρός του καλού. Είναι ένα βήμα

προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι ταυτόχρονα,

διαρθρωτική πράγματι και αναπτυξιακή παρέμβαση στον

αγροτικό τομέα, αφού αντιμετωπίζει τον Έλληνα αγρότη

ως ένα πραγματικό επαγγελματία.

Το κοινωνικό κράτος,  η κοινωνία της αλληλεγγύης προς τον αγρότη

εκφρασθηκε τότε  έμπρακτα με τον Νόμο αυτό του ΠΑΣΟΚ