Η εφαρμοζόμενη Κοινωνική Πολιτική από μία ευνομούμενη Πολιτεία αποτελεί την << Λυδία λίθο >>διαπίστωσης του κοινωνικού της χαρακτήρα και της κοινωνικής της ευαισθησίας, αποτελεί δε την ειδοποιό διαφορά μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι διαβαίνουμε μία πορεία σταθεροποίησης της οικονομίας και βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον λιτότητας, είναι απαραίτητο να δίδεται προτεραιότητα στην κοινωνική πολιτική, στην πρόνοια και στην κοινωνική ασφάλιση .
Είναι γνωστό ότι το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος υπήρξε η απάντηση της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας, στο μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, της κοινωνίας της υποτιθέμενης ισότητας. Και το κοινωνικό αυτό κράτος, παρά τις υφιστάμενες ανισότητες, άφησε ανοιχτή τη δυνατότητα χρησιμοποίησής του, από το σύνολο του πληθυσμού και εξασφάλισε με τους μηχανισμούς αναδιανομής του κοινωνικού προϊόντος, αλλά και του κοινωνικού μισθού, τους οποίους ανέπτυξε, την εργασιακή ειρήνη και την οικονομική ανάπτυξη, που μόνο σε ένα ειρηνικό εργασιακό κοινωνικό πλαίσιο μπορεί να υπάρξει.
Οι βασικές αυτές αρχές του κοινωνικού κράτους εδράζοντο Πρώτον, στη βασική αρχή της ισότητας, στην πρόσβαση για ίση ανάγκη. Δεύτερον, στην αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αναλογικής κατανομής βαρών. Και Τρίτον στην αρχή της καθολικότητας, με τη συμμετοχή στα οφέλη όλου του πληθυσμού. Δηλαδή το πέπλο του κοινωνικού κράτους να αγκαλιάζει ολόκληρο τον πληθυσμό.
Η συνύπαρξη αυτών των τριών αρχών είναι απαραίτητη, γιατί η ακύρωση μιας από αυτές τις αρχές, ακυρώνει αυτόματα και τις άλλες δύο.
Το κοινωνικό κράτος αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει έναν ορατό κίνδυνο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια, σε διεθνή κλίμακα, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η λεγόμενη αρχή της καθολικότητας, υπό την έννοια της μερικής και επιλεκτικής διανομής των παροχών της κοινωνικής πολιτικής σε ορισμένα μόνο τμήματα του πληθυσμού, τα οποία δικαιολογημένα βέβαια, εξαιτίας των μειζόνων κοινωνικών κινδύνων, βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας και έχουν ιδιαίτερες ανάγκες. Αυτό όμως αποτελεί κύριο πλήγμα στο κοινωνικό κράτος, το οποίο συρρικνώνεται, γιατί ακυρώνεται βασικά η αρχή της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης και λαμβάνει τη μορφή ενός Προνοιακού Κράτους,ελεημοσύνης και επιδομάτων όχι κοινωνικού κράτους, που διασφαλίζει μία ελάχιστη κοινωνική προστασία. Ένα τέτοιο κράτος όμως, αυτόματα θεσπίζει έναν κοινωνικό ταξικό διαχωρισμό, που μπορεί να αποτελέσει αίτιο ή και άλλοθι ακόμα κοινωνικών εκρήξεων και αναταραχών. Υπ’ αυτήν την έννοια λοιπόν, πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα αυτός ο κίνδυνος, που πιθανότατα, να μεταδοθεί σαν λοιμώδης ασθένεια και στη χώρα μας και να δοθεί η εντύπωση ότι στην κοινωνική προστασία έχει πρόσβαση μόνο ένα κομμάτι πληθυσμού. Αυτό βέβαια όχι μόνο στην κοινωνική προστασία (πρόνοια, ιατρική περίθαλψη, ασφάλιση) αλλά ακόμα και στις προσλήψεις κλπ. Πρέπει να προστατευθεί το Κοινωνικό κράτος, άλλως τείνει να ακυρωθεί. Οι μικρομεσαίοι π.χ επιχειρήσεις δεν έχουν πρόσβαση με αυτή την εξέλιξη και συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, στην κοινωνική προστασία. Έτσι λοιπόν, υποσημειώνεται αυτός ο κίνδυνος, ότι πρέπει το κοινωνικό κράτος να καλύπτει – αν όχι όλο τον πληθυσμό – ει δυνατόν το μεγαλύτερο κομμάτι του.
Η Πανδημία τoυ covid 10,απέδειξε την μεγάλη σημασία τόσο του ΕΣΥ ,αλλά δοκιμάζει και την λειτουργία του Κοινωνικού κράτους
στο βαθμό που κοινές κλίνες αλλά και κλίνες ΜΕΘ, και τα ΕΜΒΟΛΙΑ και τα ΤΕΣΤ covid αποτελούν δικαίωμα όλων των πολιτών ,,ανεξαρτήτως του κοινωικού τους στάτους …..
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019