Άχι και δε γεμίζεις μπλιο αραχνιασμένε Άδη…
Άχι και δεν ποθαίνεις μπλιο με τοσεσάς κατάρες,
Χάρε φονιά και ύπουλε κι άναντρε και προδότη,
που ξεχωρίζεις τα παιδιά που ‘ χουν περίσσες χάρες,
και δεν αφήνεις τσι γονιούς να τα χαρούν στη νιότη….
Άραγε πόσο τόπο ο Θιος χαλάλι σου ‘χει κάνει,
πόσα σοκάκια έχουνε οι μπάντες σου ακόμα,
και πόσος κόσμος πορπατεί, και πώς κοντό τση βάνει,
και δεν ανοίγει για να βγουν, το μαυρισμένο χώμα…
Πώς τη βαστάς την αδικιά μικρά παιδιά να παίρνεις,
κι άντρες απ’ τσι γυναίκες τος ν’ αλαργοξεχωρίζεις,
μάνες που δε σου φταίξανε αλύπητα να δέρνεις,
και γιούς απο τον κύρη ντος άναντρα να θερίζεις…
Νιες κοπελιές πριχού να δουν μωρά στην αγκαλιά ντος,
και μαθητές που το σκολειό δεν έχουν ξετελέψει,
‘ποκόβεις, και στην μοναξιά αφήνεις την γενιά ντος,
και τη χαρά απ’ τα χείλη ντος έχεις για πάντα κλέψει….
Ήθελα και να κάτεχα πώς θέτεις και κοιμάσαι,
και πώς δε σ’ έχουνε ως εδά όσα ‘ χεις καμωμένα,
χάμε ριγμένο να πλαντάς, ν’ αδικοτυρρανάσαι,
τόσες ψυχές τόσα κορμιά, απού ‘χεις ξεβγαρμένα….
Άχι και να ‘ μουν μια στιγμή Χάρος, να σε σκοτώσω…..
Βαγγέλης Η. Δραμουντάνης
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019