Ύμνος στη Γέργερη

Ο τόπος που μεγάλωσα κι αναθρεμένος είμαι

έχει την ιστορία τζη η κάθε πιθαμή του.

Αθρώπους στην αντίσταση, θυσίες αντριωμένων,

νοικοκυράδες όμορφες, καλά αναθρεμένες.

Να ξεκινάς ‘πο χαμηλά, να βγαίνεις στο Κουδούνι.

Να βλέπεις πετροκότσιφους, πέρδικες και αγρίμια.

Ερωντα και φασκομηλιά, θρύμπα και χαμομήλι,

να πεις νερό απ’ τσι πηγές, πέρα και Μάη βρύση

φουντάνα άσπρη κόκκινη, χαλίκου κουκουνάρι.

Να κάτσεις στον παχύ ασκιανό στου Πρίνου τη δροσάδα,

να σε φιλέψουν οι βοσκοί, να φας τυρί απ΄ τη τρύπα

να πιεις και κόκκινο κρασί απο μοσχάτα αμπέλια.

Να πας σε τόπο λευτεριάς, στον τόπο τση θυσίας

που εδώκανε το αίμα ντως για τη γλυκειά Πατρίδα.

Σκύψε, προσκύνησέ τονε απου μοσκομυρίζει.

Χρόνια κι αν επεράσανε, τ΄ άρωμα δε το χάνει,

μα ούτε και τη δύναμη και λευτεριά λογάται.

Παγούρης