Συγγραφέας, δικηγόρος, μεταφραστής, γιος δύο επιφανών λογοτεχνών και διανοούμενων, ο Αλέξης Πανσέληνος, συστήνεται στο Μονόγραμμα.
Γεννήθηκε το 1943 Αθήνα, δηλώνει Αθηναίος του κέντρου και αυτή θεωρεί πατρίδα του.
Πατέρας του, ο κορυφαίος διανοητής της γενιάς του ’30 Ασημάκης Πανσέληνος και μητέρα του η ποιήτρια και πεζογράφος και Έφη Πανσελήνου .
Τόπος των παιδικών παιχνιδιών του το πίσω μέρος της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής.
«Η παιδική ηλικία τότε της δεκαετίας του ’50 εξαρτιόταν πάρα πολύ από το διάβασμα, από τα βιβλία» αφηγείται. «Για τα παιδιά δεν υπήρχαν πολλές διασκεδάσεις πέρα απ’ το διάβασμα. Είχα διαβάσει πάρα πολύ νωρίς, σε παιδική διασκευή βέβαια, τον «Γαργαντού» του Ραμπελαί τον «Δον Κιχώτη», του Ρόμπερτ Λουίς Στίβενσον τη «Νήσο των θησαυρών», του Δουμά τους «Τρεις Σωματοφύλακες»
Μεγαλώνοντας, άρχισε να διαβάζει κι απ’ τα βιβλία της πλούσιας βιβλιοθήκης των γονιών του, με προτίμηση στα ξένα μυθιστορήματα και λιγότερο στα ελληνικά.
Το σπίτι τους έρχονταν πολύ σημαντικοί άνθρωποι της εποχής. Ο Κάρολος Κουν, (ο Ασημάκης Πανσέληνος ως δικηγόρος είχε συντάξει το Καταστατικό του Θεάτρου Τέχνης), ο Ορέστης Κανέλλης ο Τάκης Ελευθεριάδης, ο Ροζέ Μιλιέξ και η Τατιάνα Μιλιέξ. Ποιητές, συγγραφείς, αρκετοί ψυχίατροι, γιατί εκείνη την εποχή η Ψυχιατρική είχε τα πάνω της, δεκαετία του ’50 και του ’60.
Στο σχολείο – Βαρβάκειο – υπήρξε κακός μαθητής, στο Πανεπιστήμιο – Νομική – εξίσου κακός φοιτητής. Το γράψιμο, που ξεκίνησε από το Γυμνάσιο τον αποσπούσε από τα πάντα. Ωστόσο διετέλεσε για αρκετά χρόνια Ναυτοδικηγόρος στον Πειραιά, πριν αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη γραφή.
«Δεν υπήρξα ποτέ ενθουσιώδης νομικός αλλά πρέπει να πω ότι πήρα πράγματα από τη Νομική σαφώς. Πήρα καταρχήν αυτό που λέμε επιστημονικό τρόπο σκέψης, να οργανώνεις την σκέψη σου γύρω από ένα αντικείμενο…»
Στα βιβλία του δίνει ιδιαίτερη προσοχή και έμφαση στη γλώσσα και στο ύφος. Πρώτο του μυθιστόρημα το ’85 ήταν η «Μεγάλη Πομπή». Το πρώτο βιβλίο οι «Ιστορίες με σκύλους», ήδη είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Το μυθιστόρημα βραβεύτηκε το 1986 με το Κρατικό βραβείο.
Μετά έρχονται οι “Βραδιές μπαλέτου” το ’92. Ακολουθεί το ’96 η «Ζαΐδα» η οποία είχε τόση δουλειά και τον είχε απορροφήσει τόσο ώστε τον έσπρωξε κατά κάποιο τρόπο να αφήσει οριστικά την δικηγορία και να μπει στο δρόμο της συγγραφής με πολλά βραβεία, ποιήματα, μυθιστορήματα δοκίμια και μεταφράσεις.
Παραγωγός Γιώργος Σγουράκης, σκηνοθεσία Στέλιος Σγουράκης, δημοσιογραφική επιμέλεια
Ιωάννα Κολοβού, Αντώνης Εμιρζάς, φωτογραφία Μαίρη Γκόβα, ηχοληψία Λάμπρος Γόβατζης,
μοντάζ Θανάσης Παπαθανασίου, διεύθυνση παραγωγής Στέλιος Σγουράκης
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019