ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ
Θυμήσου δάσκαλε την τάξη την παλιά, φουλαρισμένη με χαρές, ξεφωνητά και αταξίες. Θυμήσου τα μουτράκια τα γελαστά τα κλαμένα, τα αδικημένα που ζητούσαν δικαίωση και που γνώριζες πριν μιλήσουν τα συναισθήματά τους κι έδινες λύση.
Θυμήσου τα χάδι που άπλωνες στα μπερδεμένα μαλλάκια, την αγκαλιά που άνοιγες στο κάθε απελπισμένο, το φιλί που άπλωνες πάνω στα ροζ μαγουλάκια, μα κι αυτό που έπαιρνες κατά τον αποχαιρετισμό και τις επιστροφές στην πρώτη κοινωνία που λέγεται Δημοτικό Σχολείο.
Θυμήσου τα κεράσματα, τα τραγούδια, τους χορούς και τα ακράτητα ξεφωνητά, σε γιορτές και γενέθλια;
Θυμήσου τις εκδρομές , τους περιπάτους τους προγραμματισμένους ανά τρίμηνο. Θυμήσου τις επισκέψεις στα Θέατρα, στα Μουσεία , στους Αρχαιολογικούς χώρους . Η επιβίβαση και αποβίβαση στα πούλμαν, του άτακτού πλήθους, πόσες χαρούμενες στιγμές έκρυβαν! Θυμήσου τις σχολικές Εθνικές γιορτές με τα παιδιά ντυμένα Μπουμπουλίνες και Καραϊσκάκηδες , Τσολιάδες και Ηπειρώτισσες, πόσο έκαναν τα πρόσωπα παιδιών, γονιών και δασκάλων να λάμπουν από Εθνική υπερηφάνεια. Τώρα η Εθνική υπερηφάνεια, λέξη αμαρτωλή στων Ελλήνων τα χείλη.
Θυμήσου δάσκαλε ,θυμήσου γιατί είναι ανάγκη να θυμηθείς, θυμήσου και πες μου: Πώς μπορείς και ζεις χωρίς αυτά, μα πιο πολύ πώς επέτρεψες έτσι αβασάνιστα να φιμωθούν τα γελαστά μουτράκια. Πώς επέτρεψες την χρήση μάσκας ,αφού αυτοί που την επέβαλλαν, υποστήριζαν μετά μανίας, ότι η μάσκα κάνει κακό, ειδικά η κακή χρήση.
(Πηγαίνετε μια ώρα στο σχολείο να θαυμάσετε τις μάσκες, στραπατσαρισμένες , μουσκεμένες με δάκρυα, με μύξες, με σάλια, χώματα και να χρησιμοποιούνται ξανά και ξανά.
Έξι διαλείμματα ,που να βρεθούν τόσες μάσκες);
Πες μου δάσκαλε πώς μπορείς να ακούς αλλοιωμένες τις τραγουδιστές φωνούλες και προπαντός να τα εκπαιδεύεις στο ανήκουστο:
« μην πλησιάζεις μην αγγίζεις, μην αγκαλιάζεις, μη φιλάς». Πώς επέτρεψες να κλείσουνε οι πόρτες της αγάπης, της φιλίας ,της συνεργασίας.
Αυτόν τον όρκο έδωσες , να συμβάλεις στην διάλυση του οικογενειακού και του κοινωνικού ιστού που προωθούν οι εχθροί της ανθρωπότητος .
Πες μου δάσκαλε μπορείς και διαβάζεις τι κρύβεται πίσω απ’ την μάσκα. Πώς διαχειρίζεσαι την δύσπνοια, την δυσφορία και την αδιαθεσία των μικρών μαρτύρων.
Πες μου δάσκαλε, τον χάρτη με τα δικαιώματα του παιδιού, που με τόση χαρά άπλωνες μπροστά τους, που τον παραπέταξες ;
Ξέχασες δάσκαλε τον όρκο; Ξέχασες ότι το σχολείο δεν είναι μόνο πηγή γνώσεων και πληροφοριών , αλλά χώρος που το παιδί κοινωνικοποιείται, συναγωνίζεται, ζει μαζί με τους συνομήλικους του, μοιράζεται, δίνει και παίρνει, κερδίζει και χάνει, αγαπά και αγαπιέται; Εσύ, γιατί δέχτηκες , παραβαίνοντας τον όρκο σου, να τα εκπαιδεύσεις, ανεκπαίδευτος ων, στην χρήση της μάσκας, καθώς και στην κοινωνική τους απομόνωση. Πάει περίπατο δάσκαλε η παιδικότητα κι ο αυθορμητισμός του μαθητή σου, την καταβρόχθισε η πρόβα μπούργκας, αφού δια στόματος Μόσιαλου κι άλλων ειδικών επιβεβαιώνεται ότι η επιδημία θα κρατήσει το λιγότερο πέντε χρόνια, κατ’ άλλους δέκα.
Πες μου δάσκαλε εσύ που απήργησες για το δίκιο, την ειρήνη ,για την ελευθερία, για το καλό των λαών της γης, για την ασφάλεια και ακεραιότητα των μαθητών σου ,τώρα πες μου, γιατί, παραδόθηκες αδιαμαρτύρητα στις εντολές ανθρώπων που ποτέ τους δεν μπήκαν σε σχολική τάξη, ανθρώπων άσχετων και άκαρδων, ανθρώπων που δεν έχουν μοιραστεί έστω και μια ώρα με το παιδί, που δεν γνωρίζουν την καρδούλα του, που δεν το αγαπούν κι ως εκ τούτου δεν το πονούν.
Πες μου δάσκαλε πώς θα τ’ αντέξεις να μην κρέμονται από τα χείλη σου οι μαθητές σου, και πώς θα τελειώσει η χρονιά χωρίς εσύ να γνωρίσεις το πρόσωπό τους;
Άκου δάσκαλε οι μαθητές δεν αγαπούν ποτέ ένα δάσκαλο δίχως πρόσωπο. Κρίμα να χάσεις την ιερότερη αγάπη του κόσμου, κρίμα να μην ακούσεις το ανόθευτο σ’αγαπώ, κυρία, σ’ αγαπώ κύριε. Κρίμα. Κρίμα.
(*) Η κ. Ελένη Μανιωράκη – Ζωϊδάκη είναι δασκάλα, λογοτέχνις
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019