Οπως έγινε γνωστό, ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, “διαβίβασε τα θερμά συλλυπητήριά του στην οικογένεια του Ακη Τζοχατζόπουλου, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών”.
Τώρα, το πόσο πολύ λυπήθηκε ο πρώην πρωθυπουργός για την απώλεια του πρώην στενού “συνεργάτη” του, μόνο αυτός και ο Θεός το ξέρουν…
Αυτό που ξέρουμε εμείς, είναι πως την ανάδειξη του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία το 1996, ακολούθησαν πολλά και σημαντικά γεγονότα.
Το πρώτο: Η Ελλάδα εξασφάλισε θέση στον σκληρό πυρήνα της ΟΝΕ. Πώς εξασφάλισε αυτή τη θέση, είναι λίγο πολύ γνωστό. Ας είναι καλά οι αλχημείες που έγιναν στα σχετικά νούμερα της ελληνικής Οικονομίας. Αλχημείες πάντως, που βοήθηκαν την επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου. Και, για να είμαστε πιο ακριβείς και δίκαιοι, παρόμοιες αλχημείες έκαναν κι άλλες χώρες τότε, για τον ίδιο σκοπό.
Το δεύτερο: Άλλο σημαντικό γεγονός της περιόδου εκείνης, ήταν το μέγα σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Κάποιοι πλούτισαν πολύ από το “μπαλαμούτι” που παίχτηκε, ο πολύς κόσμος όμως έχασε τότε τα λεφτά του. Κι αυτός ο πόνος ήταν η κύρια αιτία που έχασε τις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ και ο Σημίτης, που πρόλαβε τότε κι έδωσε το περίφημο “δαχτυλίδι” της ηγεσίας του κόμματος στον προκομένο Γιώργο Παπανδρέου.
Το τρίτο: Για να μη γίνει μπάχαλο και κοπεί στα δυο το ΠΑΣΟΚ, μετά την επικράτηση του Κώστα Σημίτη το 1996, ο τελευταίος ανέθεσε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στο κομματικό του “αντίπαλο δέος”, δηλαδή στον Άκη Τσοχατζόπουλο. Ο οποίος έκανε τότε όλες τις γνωστές πλέον λωβιτούρες με τις προμήθειες όπλων, που λίγα χρόνια αργότερα τον οδήγησαν στον Κορυδαλλό και στον πλήρη προσωπικό εξευτελισμό του. Αποδείχθηκε πράγματι μοιραίος αυτός ο άνθρωπος, που ως κορυφαίο στέλεχος και υπουργός του ΠΑΣΟΚ είχε κερδίσει και δόξα και χρήμα, αλλά η απληστία του τον οδήγησε στην απόλυτη απαξίωση..
΄Εχει επικρατήσει να λέγεται πως “ο αποθανών δεδικαίωται”. Η πλήρης φράση είναι «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» (Ρωμ. 6,7). Και, πράγματι, ένας νεκρός δεν μπορεί να διαπράξει άλλο αμάρτημα. Μόνο έτσι θα πρέπει να συμφωνήσει κανείς στα περί δικαίωσης. Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να σβήσουμε από την ελληνική και από την παγκόσμια Ιστορία όλα τα αρνητικά που διαπράχθηκαν, και να αφήσουμε τον ιστορικό του μέλλοντος να ασχολείται μόνο με τα θετικά επιτεύγματα του ανθρώπου.
Τέλος πάντων, επειδή εμείς οι Έλληνες παραείμαστε “συναισθηματικοί” και ψυχοπονιάρηδες, βλέπουμε σήμερα τις πολλές και διάφορες φωτογραφίες του “ωραίου Άκη”, όπως χαρακτηριζόταν κάποτε από όσους τον ακολουθούσαν, τον θαύμαζαν και τον ψήφιζαν. Τον βλέπουμε να κοιτάζει γύρω του με βλέμμα βλοσυρό, να χαμογελά καλοχτενισμένος, ή να χορεύει τις ζεϊμπεκιές του. Αλλά τον βλέπουμε επίσης με χειροπέδες στα χέρια, ή σε άθλια κατάσταση στο αναπηρικό καροτσάκι και στο κρεβάτι του νοσοκομείου, σε φωτογραφίες που για ευνόητους λόγους δημοσιοποίησε η νεότερη σύζυγός του.
Δυστυχώς, εκεί κατάντησε αυτός ο κάποτε αγέρωχος άνθρωπος. Να προκαλεί τη λύπη και τον οίκτο. Μέχρι που υπέκυψε κι εκείνος στη μοίρα του.
“Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται”, ακούμε στη νεκρώσιμη Ακολουθία, στην οποία περιλαμβάνονται πολύ φιλοσοφημένα κείμενα.
Όσοι θέλουμε να δείξουμε ανωτερότητα στην περίπτωση του εκπεσόντος πολιτικού αστέρος, ας πούμε κάτι ακόμα, κι όσοι το πιστέψουν. Ότι, δηλαδή, “επλανήθη ὡς πρόβατον ἀπολωλός”…
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019