Ο άνθρωπος γίνεται ή γεννιέται;

Έχω κουραστεί να ακούω κάθε φορά που ακούγεται ένα έγκλημα, μία δολοφονία, ατελείωτες κατηγορίες προς την οικογένεια των δραστών.

Φταίνε οι γονείς για τα πάντα. Για την ελλιπή διαπαιδαγώγηση, για τη βία εναντίον των γυναικών, για τις εγκληματικές πράξεις και κάθε αρνητική συμπεριφορά του παιδιού.

Και ναι, είναι γεγονός. Η διαπαιδαγώγηση σε μεγάλο βαθμό, είναι αποτέλεσμα οικογενειακής και αργότερα σχολικής διαπαιδαγώγησης, με σκοπό να μεταγγιστούν στο νέο άνθρωποι οι αρχές και οι αξίες που υπάρχουν σε μία οργανωμένη κοινωνία.

Όμως, ο άνθρωπος ο ίδιος πού είναι; Είναι μοναχός από τη δική του την υπόσταση; Δεν έχει από τη γέννησή του και έναν δικό του τρόπο συνειδητοποίησης της πραγματικότητας; Πώς εξηγείται τότε ότι παιδιά σε ιδρύματα, έχουν λαμπρό χαρακτήρα ή άνθρωποι που μεγάλωσαν με τραυματικές εμπειρίες, είναι πρότυπα ήθους και συμπεριφοράς;

Ο μέγας Σωκράτης έλεγε πως «ουδείς εκών κακός», δηλαδή κανένας δεν είναι κακός με τη θέλησή του; οδηγείται σε μία πράξη, επειδή δεν έχει γνώση πως αυτή η πράξη δεν είναι καλή.

Άπειροι τόνοι μελανιού έχουν χυθεί για να αναλυθεί αυτό το κορυφαίο ερώτημα: ένας άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται;

Είναι σίγουρο πως ο άνθρωπος και η συμπεριφορά του, είναι συγκερασμός πολλών πραγμάτων. Δεν είναι μόνο το βίωμα ως η διαπαιδαγώγηση της οικογένειας, αλλά και ο ίδιος ο έμφυτος χαρακτήρας του ανθρώπου. Είναι γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι έχουν και οι ίδιοι ένα δικό τους μοναδικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων.

Προσωπικά, πιστεύω πως ο άνθρωπος σε μεγάλο βαθμό είναι και δε γίνεται. Δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος αποκλειστικά και μόνο πλάθεται, έχει εκ γενετής το δικό του χαρακτήρα και τρόπο αντίληψης των πραγμάτων.

Σε μία ασθένεια μπορεί ένας άνθρωπος με καλή προαίρεση να αγαπήσει περισσότερο τους άλλους ανθρώπους, ενώ ένας με κακή να μισήσει τους υγιείς επειδή συνέβη να ασθενήσει ο ίδιος. Η δική μου προσωπική γνώμη είναι πως το βίωμα συντελεί στο να αναδυθεί στην επιφάνεια ένα γνώρισμα από το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, αλλά όχι να το δημιουργήσει εξαρχής, ένας άνθρωπος που είναι από τη φύση του εσωστρεφής, θα βγάλει στην επιφάνεια αυτή του την εσωστρέφεια με την απομόνωση από τον κοινωνικό περίγυρο, ενώ ένας εξωστρεφής θα ενδυναμώσει την κοινωνικότητά του.

Δεν είναι μόνο το βίωμα, είναι και ο τρόπος αντίληψης του κάθε ανθρώπου από τη γέννησή του..