Αναγνώστης που διαβάζει την «ΠΑΤΡΙΣ» με τον … μεγεθυντικό φακό, σχολίασε τη φωτογραφία του εξωφύλλου της εφημερίδας, με τη φωτο του Σοφοκλή Βενιζέλου, που απεβίωσε «εν πλω» στις 7 Φεβρ. 1964. Αυτά, στη σελίδα 2, όπου και το πένθιμο σιρίτι με την ημερομηνία, στη στήλη «Σαν Σήμερα». Με ρωτά αν αυτός είναι ο λόγος που το σιρίτι διατηρείται 60 χρόνια μετά. Σχολίασε, επίσης, τη λεζάντα κάτω από τον τίτλο «ΠΑΤΡΙΣ», όπου γράφει: Καθημερινή Πρωινή Εφημερίς. Επίσημον Όργανον του Κόμματος των Φιλελευθέρων». Τι να του απαντήσω; Κάποια πράγματα αλλάζουν με τα χρόνια. . .
Βρεθήκαμε, προ ημερών, με αλλοδαπούς φίλους, σε γνωστό φαγάδικο, δυτικά του Ηρακλείου –αλλά και ανατολικά να ήταν, το ίδιο κάνει. Ήθελαν, λέει, να δοκιμάσουν το Αντικριστό, για το οποίο είχαν διαβάσει… Ξεφυλλίζω τον κατάλογο. Ευτυχώς που καθόμουν, αφενός, και ευτυχώς που μου έκαναν το τραπέζι, αφε-δύο! Η μερίδα €19,75, δηλ….€20! Μάλιστα, €20 το πιάτο. Επί δραχμής έδινες τόσο για προκαταβολή ν’ αγοράσεις οικόπεδο!
-Έχουμε μιλήσει για το εθνικό μας φαγητό… -«Εννοείς Σούπα βελουτέ, με βάση καβουρδισμένο φασίολο, μπέιμπι καροτάκια με εσάνς φρεσκοκομμένου σέλινου και τελείωμα με σταγόνες Worchestershire sause»… -«Ναι ντε, δηλ. τη φασολάδα» -«Τώρα που πλησιάζει και το Πάσχα θα απολαύσουμε και τρυφερά συκωτάκια και εντόσθια, από αρνάκι γάλακτος, σε πλούσια egg-lemon σως και φρέσκα λαχανικά, με άρωμα Μεσογείου» -«Κάτι σαν μαγειρίτσα μου μυρίζει…»… Και κατά την ώρα του επιδόρπιου, λέει ο πατέρας: -Τάκη, πετάξου μέχρι το περίπτερο να μου πάρεις μιαν εδημερίδα… -Βαριέμαι, ρε πατέρα. Γιατί δεν πας εσύ; Ακολουθεί «ερώτηση κρίσεως» από τον πατέρα: -Πώς τα πήγες με την εξεταστική; -Καλά, θες και καμιά τυροπιτούλα; . . . Με τα έμπα – έβγα και με τόσο κόσμο γύρω μου, θ’ αρπάξω, μου φαίνεται και κανένα covid και τρέχα να τα ξεκαθαρίσεις. Ήθελα να ξέρω, αυτός ο ιός, μάνα δεν έχει να τον μαζέψει;
Είναι και η λαϊκή σοφία. Μέχρι χθες λέγαμε: Έχυσες καφέ – λεφτά θα πάρεις. Σε’ χεσε πουλί – Λεφτά θα πάρεις. Πάτησες σκ@τ@ – λεφτά θα πάρεις. Έπιασες δουλειά – Σκ@τ@ θα πάρεις! . . . Τώρα, όμως, με τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, θα πηγαίνουμε στη δουλειά με Rolls Royce… Να λέμε και του Κυριάκου το δίκιο. Σάμπως εκείνος θα πληρώσει; . . . Και με τα σκαμπανεβάσματα στην τάση του ηλεκτρικού ρεύματος, όλο διακοπές και βλάβες: -Ρε μάναααα… Έπεσε το internet. – Να πάρεις, αμέσως, μια σκούπα και να το μαζέψεις. Μ’ έχετε κάνει πια υπηρέτρια εδώ μέσα! . . . Και κάποτε η μάνα φτάνει και στο δωμάτιό μου: Βρε, Γιώργο, παιδί μου, τι σκέφτεσαι τόση ώρα; -Να ‘σαι καλά ρε μάνα. Τόση ώρα ψάχνω να το βρω… Γιώργος!!! . . . Και χωρίς ρολόι, χωρίς το κινητό δίπλα μου. Ευτυχώς που η μάνα όλο και κάτι νοικοκυρεύει μέσα στο δωμάτιο: -Μάνα, τι ώρα είναι; – Δύο. –Αργά, πολύ αργά είναι… -Ας ρωτούσες νωρίτερα !!! . . .-Καλά, ρε μάνα, φέρε μου σε παρακαλώ και κάτι για τον βήχα. – Ζεστό ζωμό; – Ναι, και βάλε και λίγο μπακλαβά, γύρω – γύρω! . . . –Και ξέρεις, ρε μάνα; Μια συνάδελφος, στο γραφείο, μου ζήτησε το πρωί μισή ασπιρίνη. Γιατί μισή, ρε Καιτούλα, της λέω. – Γιατί έχω ημικρανία, μου λέει. – Μήπως ήταν ξανθιά, παιδί μου; . . .
Μου είπε, ο Σωτήρης, στη δουλειά, πως ρώτησε τη γυναίκα του αν τον απατάει. Εκείνη του απάντησε αρνητικά, αλλά ο Σωτήρης επέμενε, γιατί πρόσεξε κάτι μελανιές στα οπίσθιά της. –Α! συνηθισμένο πράγμα. Όταν δεν έχουν κόσμο στο γραφείο, όλοι μαζί , το κωλοβαράνε ! Και τότε εκείνη κάνοντας ρελάνς του λέει: -Σωτήρη, έλα να κάνουμε έρωτα, σε παρακαλώ. –Μα αγάπη μου, πριν από τρεις ώρες δεν κάναμε; -Ναι, αλλά ο διαιτολόγος μου είπε κάθε τρεις ώρες να τρώγω κάτι μικρό . . . -Μία συνάδελφος, στη δουλειά, μου είπε ότι πήγε στο γιατρό και πάνω στην εξέταση του είπε ότι την προηγουμένη, όταν έκανε έρωτα με το φίλο της, πόνεσε πολύ. – Κυρία μου, της είπε ο γιατρός, εγώ είμαι οφθαλμίατρος. –Ναι, αλλά δάκρυσα, κιόλας ! . . . Και όπως είναι το ζευγάρι στο κρεβάτι, εκείνος τη ρωτάει: Τι έχεις, αγάπη μου; – Τϊποτε, λέει εκείνη. -Ε! πώς τίποτα. Κάτι έχεις. –Τίποτα, σου λέω. – Έλα, λέγε τώρα… –Να, μωρέ. Είδα κάτι παπούτσια… -Δεεεν είναι τίποτα. Θα σου περάσει . . .
Δεν μπορώ να πω αν ήμασταν καλύτεροι ή όχι από τα σημερινά παιδιά. Όμως, κάθε μέρα ακούμε και βλέπουμε σκηνές βίας και εκφοβισμού μεταξύ μαθητών και μαθητριών. Ξύλο με τη σέσουλα. Μπορεί οι ψυχολόγοι να μας το εξηγήσουν. Φαίνεται, όμως, πως ο νέος πρέπει να εισπράξει τα ανάλογα χαστούκια για να «μπει στον ίσιο δρόμο»… Αν δεν τα εισπράξει «άνωθεν», πράγμα που στις μέρες μας απαγορεύεται, τα εισπράττει από τους συμμαθητές του… Εμείς τα εισπράτταμε –νομίμως, τότε- από το δάσκαλο ή τον καθηγητή. Δεν είναι τυχαία η επιτυχία της ταινίας «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο», με Παπαμιχαήλ, Βουγιουκλάκη κ.λπ. Θυμάμαι, στην αρχή του χρόνου, στο μάθημα των θρησκευτικών, στην Α! γυμνασίου, ο «θρησκευτικός» βάλθηκε να γνωριστεί με τους μαθητές. Ρωτάει, λοιπόν, κάποιον στο πρώτο θρανίο: -Πώς λέγεσαι, παιδί μου; -Μιχάλης, κύριε… Εκνευρίζεται ο καθηγητής και δίνει ένα ηχηρό χαστούκι στο συμμαθητή μας… -Όχι Μιχάλης, λέει ο καθηγητής. ΜΙΧΑΗΛ είναι το όνομά σου, ΜΙΧΑΗΛ. Εσύ, παιδί μου, πώς λέγεσαι; -Μανώλης, κύριε… Ξανά, εκνευρισμένος ο καθηγητής «αμείβει» και το Μανώλη με ένα δυνατό χαστούκι… -Όχι Μανώλης. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, είναι το όνομα που βαφτίστηκες. Κι εσύ, παιδί μου, πώς ονομάζεσαι; … ρωτάει κάποιο άλλο συμμαθητή μας. Κι εκείνος, βιαστικά… -ΠΕΤΡΟΥΗΛ, κύριε, ΠΕΤΡΟΥΗΛ !!!
Και για να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, μπορεί όλα να ακριβαίνουν, αλλά υπάρχει σύστημα, υπάρχει οργάνωση. Μπορείς να πληρώνεις με την κάρτα σου, με το τηλέφωνό σου, ακόμα και με μετρητά, αν σου έχουν μείνει. Κυριαρχεί, όμως, η ηλεκτρονική διαδικασία. Μπορεί να πληρώνεις κάτι παραπάνω, αλλά η πρόοδος κοστίζει. Πάνε, πια. Έχουν περάσει οι μέρες που ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς γινόταν στις 5, στις 6, στις 7 Μαϊου. Έπαιρνε ο Γάλλος, ο Βέλγος, ο Γερμανός τηλέφωνο για να κλείσει μια συμφωνία με τον Έλληνα συνάδελφό του και μάθαινε πως στις 5, στις 6 ή στις 7 Μαϊου είχαμε Πρωτομαγιά! Και λέγαμε τότε πως π.χ. «τη Δευτέρα πάμε για δουλειά! Υπέροχα. Άντε, τώρα να θυμηθώ, τι δουλειά κάνω!!!». . .
Είναι να διερωτάσαι: «Οι αρχαίοι Έλληνες, με τους σημερινούς Έλληνες έχουν καμιά σχέση ή απλή συνωνυμία;». . . Έχουμε φτάσει ν’ αναρωτιόμαστε, πότε ήταν η τελευταία φορά, που βγήκαμε και ήπιαμε μόνο ένα ποτό… Μου φαίνεται ήταν την τελευταία φορά που κοινωνήσαμε! . . . Κι ύστερα λες: -Πότε ήταν Δευτέρα, πότε ήρθε η Παρασκευή… πότε θα ξυπνήσω σε γηροκομείο, κάποια μέρα, χαμπάρι δεν θα πάρω . . .
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019