Τί να πεί κανείς, και πώς να σχολιάσει, την ανείπωτη νέα τραγωδία που έπληξε τα Ανώγεια… Στο διαδίκτυο, βέβαια, ο καθένας γράφει και “ποστάρει” διάφορα, που εκφράζουν προσωπικά αισθήματα πόνου, πικρίας, αγανάκτησης, αλλά και την ανάγκη συμπαράστασης στους βαρυπενθούντες συγγενείς.
Εμείς, από την πλευρά μας, αισθανόμαστε την υποχρέωση να υπογραμμίσουμε μια αδιαμφισβήτητη, σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια: Πως, όσο υπάρχουν όπλα στα χέρια των ανθρώπων, και προπαντός νέων ανθρώπων, δεν πρόκειται να πάψουμε να θρηνούμε αδικοχαμένους συμπολίτες μας.
Έχει καταντήσει για πολλούς “παράδοση” στις μέρες μας η οπλοφορία, που ελάχιστα απέχει από την οπλοχρησία. Πρόκειται δυστυχώς για αλληλένδετες έννοιες. Κανείς δεν μπορεί να διαχωρίσει την οπλοφορία από την οπλοχρησία, όσο υπάρχουν προβλήματα και διαφορές μεταξύ των ανθρώπων.
Φυσικά, αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Ορεινό Μυλοπόταμο. Βλέπουμε, κάθε τόσο, τί γίνεται παντού, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε ολες τις χώρες του κόσμου. Οι συνέπειες της οπλοφορίας και οπλοχρησίας, ανέκαθεν αλλά προπαντός στην ταραχώδη εποχή μας, αποτελούν μια από τις πλέον οδυνηρές και αγιάτρευτες πληγές των σύγχρονων κοινωνιών.
Παρακολουθούν με τρόμο οι φιλήσυχοι άνθρωποι, την ευκολία με την οποία κάποιος μπορεί να καταστρέψει τον εαυτό του και να βυθίσει στο πένθος συνανθρώπους του, ακόμη και τη δική του οικογένεια, τους φίλους του, τους γείτονές του, τους συναδέλφους του, όταν σε μια στιγμή ανεξέλεγκτης έντασης, αποφασίσει να “επιλύσει” τις όποιες διαφορές του με σφαίρες… Ή να εκδικηθεί, δηλαδή να αυτοδικήσει, για ένα μικρό ή μεγάλο κακό που του προκάλεσε ο οποιοσδήποτε, γνωστός του ή άγνωστος, φίλος του ή εχθρός.
Τα έχουν πεί κι άλλοι αυτά, θα μου πεί κάποιος. Ολόκληρες οργανωμένες εκστρατείες έχουν αναληφθεί στο παρελθόν, από γνωστές και αξιοσέβαστες προσωπικότητες, απέναντι στο απεχθές φαινόμενο της οπλοκατοχής και της οπλοχρησίας, που επεκτεινόμενο οδηγεί μοιραία στην αυτοδικία.
Όλες οι προσπάθειες που έγιναν, έπεσαν στο κενό. Οι συμβουλές και οι παραινέσεις αποδείχθηκαν “έπεα πτερόεντα”. Τα πιστόλια και τα περίστροφα παραμένουν στις ζώνες των οπλοφορούντων ή στις κασέλες και τα μπαούλα των σπιτιών τους, έτοιμα να “ξεράσουν” το θάνατο και τη συμφορά.
Δύσκολα θα ξερριζωθεί αυτό το κακό από τις ψυχές των ανθρώπων, που έχουν ζυμωθεί με την θεωρία ή την αντίληψη της αυτοδικίας. Την οποία μάλιστα, από ένα σημείο κι ύστερα, θεωρούν και “υποχρέωσή” τους! Κάποιοι παραμένουν πιστοί σε μια διάτρητη αρχή που όμως θεωρούν αδιαπραγμάτευση, ότι δηλαδή “το αίμα ξεπλένεται με αίμα”…
Ποιός και πώς θα τους μεταπείσει; Ο φόβος; Ο νόμος; Η τιμωρία, που πάντα επιβάλλεται κατόπιν εορτής; Ή μήπως η λογική, που σε ορισμένους υπάρχει για να παραβιάζονται οι κανόνες της;
Ασφαλέστερο και πειστικότερο μέσον είναι σίγουρα η Παιδεία. Μόνο που αυτή απευθύνεται κυρίως στις μικρότερες ηλικίες. Φυσικά πρέπει να απευθυνθούμε σε αυτές. Με την πολιτεία να αναλαμβάνει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, και με την κοινωνία να συνεπικουρεί.
Να μην παραλείπουμε και να μην υποτιμούμε και το θεσμό της οικογένειας, που στον τόπο μας κρατιέται ακόμη. Οφείλει η οικογένεια να αναλαμβάνει πιο αποφασιστικά και πιο δραστικά μέτρα και ευθύνες. Να θέτει κανόνες και να επιβάλλει την τήρησή τους. Ώστε να μπορεί να αποτελεί ανάχωμα σε κάθε είδους επικίνδυνες παρεκτροπές των ίδιων των μελών της.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019