Άρθρο του Γιώργου Α. Ζερβάκη *
Όταν το 1962, δώδεκα χρόνια μετά την ιστορική έκκληση Σουμάν για μια ενωμένη Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα των αρχικών έξι κρατών-μελών, θέσπισε την κοινή γεωργική πολιτική, η στόχευση ήταν να διαμορφωθεί μια σύμπραξη του αγροτικού τομέα και των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αυτά τα πρώτα ψήγματα πολιτικής για την γεωργία, άρχισαν να δημιουργούν τις πρώτες κατευθύνσεις για την ενίσχυση των Ευρωπαίων γεωργών, μέσα από την βελτίωση της γεωργικής παραγωγικότητας, εξασφαλίζοντας για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες μια σταθερή προσφορά τροφίμων σε προσιτές τιμές.
Έξι δεκαετίες μετά, αυτή η Κοινότητα διαφορετικών ευρωπαϊκών κρατών με τους θεσμούς και τις πολιτικές που έχει οικοδομήσει, μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, έχει καταφέρει να επιτύχει ακόμα και σε χρόνια επάλληλων κρίσεων, να εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή διαβίωση για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τον πρωτογενή τομέα, καλλιεργώντας και παράγοντας προϊόντα. Σήμερα, τα στοιχήματα για την Κοινή Αγροτική Πολιτική, είναι και βαθύτερα και εντονότερα: Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής, να διαχειριστούμε αυτά που μας έχουν κληροδοτήσει ως φυσικούς πόρους και να επιτύχουμε την μεγιστοποίηση βιώσιμων συνθηκών.
Το βασικό περιεχόμενο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, μας καλεί σε κοινές προσπάθειες για να παραμείνουν διατηρήσιμες οι αγροτικές μας περιοχές, κωμοπόλεις, χωριά και οικισμοί, η οικονομία του πρωτογενούς τομέα να ενισχύεται με τέτοιο τρόπο που να μπορεί να διασφαλίζει και να αυξάνει τα ποσοστά απασχόλησης από τους νέους ευρωπαίους αγρότες, παράγοντας αγροτικά προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Τις δυο τελευταίες δεκαετίες, η ΕΕ βρέθηκε αντιμέτωπη με εξαιρετικά σοβαρές κρίσεις. Κρίση δημοσιονομική που είχε στοιχεία διαιρετικά ως προς τις Βόρειες και Νότιες χώρες, μέσα όμως από αυτή την κρίση μπόρεσε η ΕΕ να διαμορφώσει εκείνους τους μηχανισμούς για να μπορούν να είναι ανθεκτικές οι οικονομίες της, το τραπεζικό σύστημα απέναντι σε μελλοντικές κρίσεις. Την δημοσιονομική κρίση ακολούθησαν η μεταναστευτική, η υγειονομική. Κάθε μια από τις κρίσεις αυτές, εκ των πραγμάτων δημιούργησε σχετικές δυσκολίες για να μπορέσουν τα κράτη-μέλη να διαμορφώσουν συνθήκες ενίσχυσης της υπερεθνικότητας, απέναντι σε μια κατεύθυνση διακυβερνητική, που μπορεί όμως να επαναφέρει λαϊκιστικά και δημαγωγικά πρόσημα, αντιευρωπαϊκές και εθνικιστικές κατευθύνσεις.
Τελικά όμως, εν μέσω της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης, η ΕΕ μπόρεσε να ενισχύσει την αλληλεγγύη και την συνεργασία εντός του κοινοτικού οικοδομήματος, να επικρατήσει η λογική της ενότητας και του κοινού συμφέροντος. Η δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης, το πως αυτό έρχεται να ενισχύσει τα κράτη-μέλη, θωρακίζει το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πλαίσιο.
Η Ευρώπη όμως βρίσκεται και αυτή αντιμέτωπη με όλες τις παρενέργειες από την ρωσική εισβολή στο κράτος της Ουκρανίας, με πληθωριστικές εκρήξεις, με στασιμότητα στην εξέλιξη της οικονομικής ανάπτυξης. Εξελίξεις που δίνουν περιθώριο ενίσχυσης ακραίων φωνών εθνικολαϊκισμού σε όλα τα πλάτη και μήκη της ηπείρου μας, υπονομεύοντας κάθε συνεκτικό κρίκο στην ενοποιητική αρχιτεκτονική.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να επικαιροποιήσουμε τις ευρωπαϊκές πολιτικές για την γεωργία σε όλες τις χώρες μας, τα χρηματοδοτικά εργαλεία και τους πόρους του κοινοτικού προϋπολογισμού. Να μπορέσουμε, τρείς μήνες πριν τις ευρωπαϊκές εκλογές του Ιουνίου, να δείξουμε ότι μόνον με περισσότερη και αποτελεσματικότερη Ευρώπη, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα κοινά μας προβλήματα. Για μια Ευρώπη με αυτονομία στην αμυντική και στην εξωτερική της πολιτική, με πολιτική ενοποίηση. Διεκδικώντας την συμμετοχή των Πολιτών της Ευρώπης, απέναντι σε εκείνες τις δυνάμεις που καλλιεργούν την αδιαφορία, μέσα από την υποδαύλιση των κοινωνικών διαμαρτυριών.
* Ο κ. Γιώργος Α. Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης.
Το άρθρο έχει γραφεί για τον ιστότοπο neadrasis.gr.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019