Στις 29 Μαϊου του 1453, οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Δεν μπόρεσε να αποτρέψει το φοβερό αυτό γεγονός η γενναιότητα του Τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου και των ολιγάριθμων υπερασπιστών της Βασιλεύουσας, ούτε η τόλμη των Κρητών εθελοντών που έσπευσαν να βοηθήσουν.
Το πρώτο πράγμα που έκανε, εισερχόμενος στην ισοπεδωμένη Κωνσταντινούπολη ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής, όπως έμεινε στην Ιστορία, ήταν να επισκεφθεί την Αγιά Σοφιά. Μπήκε μέσα και προσκύνησε, ευχαριστώντας τον προφήτη του που τον αξίωσε να ζήσει αυτή τη στιγμή, και την όντως μεγάλη κατάκτηση, που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας.
Αμέσως, η Αγιά Σοφιά μετατράπηκε σε τζαμί. Και, επειδή οι Τούρκοι ήταν, ειδικά τότε, άξεστοι και αμόρφωτοι, κάλυψαν με ασβέστη και άλλα υλικά και χρώματα, μεγάλο μέρος των ψηφιδωτών και τη λοιπή, περίτεχνη διακόσμηση του ναού. Πάλι καλά, που ο Μωάμεθ δεν τους επέτρεψε να τα ξηλώσουν όλα, προκειμένου να κάνουν τους ‘ντοάδες” τους και την προσευχή τους… Γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν είναι εύκολο να προσεύχεσαι εσύ στο Μωάμεθ, κι από δίπλα να σου γνέφει ο Χριστός, η Παναγιά και οι Άγιοι Απόστολοι…
Πέρασαν αρκετοί αιώνες από τότε. Η Αγιά Σοφιά παρέμεινε τζαμί, μέχρι το 1934, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο “πατερούλης” των Νεοτούρκων, επιχειρώντας ένα γενναίο άνοιγμα της χώρας του προς τον “πολιτισμένο” κόσμο, πήρε μια πράγματι γενναία απόφαση: Μετέτρεψε την Αγιά Σοφιά, από τζαμί σε μουσείο! Το έκανε αυτό ο Κεμάλ, αισθανόμενος τη δύναμή του. Πατούσε τότε γερά στα πόδια του, δεν υπολόγιζε “πολιτικό κόστος”, ούτε τον συγκινούσαν οι διαμαρτυρίες των μουσουλμάνων, αφού ο τουρκικός λαός τον πίστευε και τον λάτρευε πιο πολύ κι απ’ το Μωάμεθ…
Πέρασαν από τότε 86 ταραγμένα χρόνια, αρκετά για να αλλάξουν πολλά πράγματα. Μετά τον Κεμάλ, η Τουρκία βάδιζε με ασταθή βήματα. Πέρασε πολλές κρίσεις, κυρίως εσωτερικές, είδε ακόμη και πρωθυπουργό της στην κρεμάλα! Αντιμετώπισε κινδύνους πολυδιάσπασης από διάφορα αυτονομιστικά και άλλα κινήματα, που είδε κι έπαθε να αντιμετωπίσει, τα αντιμετώπισε όμως, ακόμη και δια πυρός και σιδήρου.
Μέχρι που, ξαφνικά, βρέθηκε στο δρόμο της τουρκικής Ιστορίας, μια νέα μορφή. Ένας νέος πολιτικός, που άκουγε στο όνομα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Είχε εκλεγεί Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, όταν το άστρο του άρχισε να κάνει πολύ αισθητή την παρουσία του.
Η τουρκική πολιτική σκηνή ήταν πολύ προβληματική, τα χρόνια εκείνα. Υπήρχε κρίση, υπήρχε σήψη. Οι κυβερνήσεις ανεβοκατέβαιναν, ο κόσμος είχε αγανακτήσει. Όλα αυτά, τα εκμεταλλεύτηκε ο Ερντογάν. Και κατέκτησε την εξουσία ως κάτι καινούργιο και πολλά υποσχόμενο.
Μεθοδικός, τολμηρός, επιβλητικός, οραματιστής, σιγά σιγά προώθησε την πολιτική του. Μέχρι που κυριάρχησε στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας του. Ήξερε να “διαβάζει” και να ακούει τις φανερές αλλά και τις μύχιες σκέψεις της πλειοψηφίας του τουρκικού λαού. Και, με διάφορους τρόπους, εμφανίστηκε να τις εκφράζει. Έτσι, ο Ερντογάν επιβλήθηκε ως ο αδιαφιλονίκητος Ηγέτης της Τουρκίας, την οποία άρχισε να ενδυναμώνει, σε όλους σχεδόν τους κρίσιμους τομείς. Ήλεγξε το κράτος και τις ένοπλες δυνάμεις, ισχυροποίησε την οικονομία, και δι’ αυτής ήλεγξε την ίδια την τουρκική κοινωνία. Κι έστειλε στο πυρ το εξώτερο όλους τους αντιπάλους του. Δημιούργησε και εξέθρεψε ένα νέο τουρκικό μύθο, που χωρίς να το λέει ευθέως, αποσκοπεί στην αναβίωση του “μεγαλείου” της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…
Έτσι, φθάσαμε στο σήμερα. Δηλαδή, στη μεγάλη απόφασή του, να ξανακάνει τζαμί την Αγιά Σοφιά. Για να δείξει, μέσα αλλά και έξω από την Τουρκία, πως είναι ο απόλυτος άρχοντας και κυρίαρχος. Πως ορίζει αυτός, και μόνον αυτός, τα πάντα!
Ήξερε πάρα πολύ καλά ο Ερντογάν, τί αντιδράσεις θα προκαλούσε η συγκεκριμένη απόφαση, που πολλοί θεώρησαν “παράτολμη”. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν καθόλου παράτολμη. Ήταν πολύ εύκολη, στη λήψη και την υλοποίησή της. Απαιτήθηκε μόνο μια δική του υπογραφή. Την έβαλε, και όλα τελείωσαν!
Εκτός όλων των άλλων, ο Ερντογάν πέτυχε αυτό που ήθελε πιο πολύ απ’ όλα: Να μειώσει και να προσβάλει τον Χριστιανικό κόσμο. Ειδικά δε, να κάνει όλους εμάς τους Έλληνες, να κλαίμε με οδύνη, να τον παρακαλούμε να… μην το κάνει! Και να ξαναθυμηθούμε τα παλιά, την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας και της δικής μας υποδούλωσης…
Ας μη μας ξεγελούν οι δηλώσεις όλων των άλλων, Ευρωπαίων και Αμερικανών, που κόπτονται δήθεν για την Αγιά Σοφιά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την τύχη του μνημείου και για τη μορφή που θα έχει από σήμερα και εξής. Ούτε που θα στενοχωρηθεί κανείς από δαύτους, αν από σήμερα τα μεγάφωνα της Μεγάλης Εκκλησιάς, με τα “σαράντα σήμαντρα και τις εξήντα δυο Καμπάνες”, θα διαλαλούν το… Κοράνι.
Μόνο εμείς οι Έλληνες θα πονέσουμε. Θα πονούμε καθημερινά. Και θα υπομένουμε, γιατί δεν μας είναι εύκολο να αντιδράσουμε. Εμείς, απλώς, παραμένουμε, κι ας μην τον πιστεύουμε, στον δικό μας, παμπάλαιο και ξεθωριασμένο μύθο, πως “πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θάναι”…
Δώσε μας πόνο, λοιπόν, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δώσε μας πόνο. Ίσως και να μας αξίζει! Γιατί, από ένα σημείο κι ύστερα, ξαναχάσαμε τον εθνικό βηματισμό μας.
Δώσε μας πόνο, Ταγίπ! Γιατί, ίσως, αυτός ο πόνος μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε. Και να ξαναδούμε προς τα πού πάμε, και πού βαδίζουμε!
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019