Μπήκαν στην πόλη οι εκσκαφείς, εκτός εξουσίας, με την ανοχή της εξουσίας

   Πριν τρεις μέρες η αυλή μου, το περιβόλι μου, ο δεντρόκηπός μου μάγευαν τα βλέμματα των περαστικών,τώρα απλά είναι ένας, φοβερά, λεηλατημένος  τόπος. Ήθελα βλέπετε τα εγγόνια μου, που ζουν σε διαμέρισμα στην Αθήνα, όταν ερχόταν στο Ηράκλειο,  να έχουν κατάδικο τους χώρο να κυλιστούν στο χώμα, να τσαλαβουτήσουν στο συντριβάνι μαζί με τα ψαράκια, να ψήσουν στον ξυλόφουρνο και στην ψησταριά, να στρώσουν τραπέζι κάτω απ΄ τ’ αστέρια. Και τώρα αυτός ο χώρος κείτεται συντρίμμια και κομμάτια μιας λανθασμένης κρητικής νοοτροπίας. Παλληκαριά την λένε.  Γιατί στον Δήμο ΜΑΛΕΒΙΖΙΟΥ, κάποια φωτεινά μυαλά, αποφάσισαν μετά από 30 χρόνια ( καμιά Δημοτική αρχή δεν αναλάμβανε το ρίσκο) να εφαρμόσει, τώρα, το σχέδιο ρυμοτομίας σε περιοχή της Αμμουδάρας; Τώρα,  ναι τώρα,  βρέθηκαν οι τολμηροί. Σχέδιο πόλεως λοιπόν, στην εντελώς άναρχα δομημένη αυτή περιοχή, ισοδυναμεί με πόλεμο και με πόλεμο μοιάζει.   Βαριά οχήματα,  μπουλντόζες, εκσκαφείς, φορτηγά, κάνουν την εμφάνιση τους κάθε πρωί στην στοχευμένη να λεηλατηθεί περιοχή. Ξυπνώντας κάθε πρωί έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε εμπόλεμη ζώνη. Ελαιώνες εξαφανίζονται, τοίχοι γκρεμίζονται, μπαλκόνια κατεδαφίζονται,  σκάλες ξηλώνονται, κήποι ξεριζώνονται, μπαλκόνια ισοπεδώνονται, και οι αυλές γίνονται αυλίτσες με χωρίς άνθη κι ευωδιές. Στα νέα οικόπεδα,  που προστίθενται   στα ήδη υπάρχονται μη οικοδομήσιμα οικόπεδα, οι επιτήδειοι  έβαλαν  «κλήρο». Απίστευτο θα σας φανεί, αλλά ολόκληρα οικόπεδα μετακομίζουν σε άλλες γειτονιές, σε άλλους κτήτορες. Τυχεροί πάντα οι   «υπηρέτες» της Εξουσίας.

 Σίγουρα, όταν κάποιος τολμά και παίρνει ηλεκτρικό πριόνι και κόβει τα δέντρα και γκρεμίζει την περίτεχνη  περίφραξη μιας αυλής, της οποίας κάποια  μέτρα του δίνονται για να καταστηθεί άρτιο το ελλιπές οικόπεδο ,που  μόλις αγόρασε, πούλησε, σίγουρα έχει πλάτες.  Αυτή την δουλειά αναλαμβάνει η  τεχνική υπηρεσία του Δήμου. Για την επανόρθωση βέβαια της παλιάς ρυμοτομίας κανένας δεν ειδοποιήθηκε από τους ιδιοκτήτες. Δικαιολογία; «Η γνωστοποίηση έγινε μέσω του τύπου». Κάποιοι, το πληροφορήθηκαν από τον νέο ιδιοκτήτη, με θρασύτητα και απειλές. «Μού έχεις καταπατήσει το οικόπεδο μου, μην παραξενευτείς όταν δεις την μπουλντόζα στην πόρτα σου»!  Γελάσαμε την αρχή. Αστειεύεται ο γείτονας  σκεφτήκαμε. Αυτό το μπούλιγκ να διαρκεί μήνες κι εσύ να περιμένεις να γίνουν όλα με το γράμμα του νόμου, από την τεχνική υπηρεσία του  Δήμου, που κωφεύει εσκεμμένα.  (Δεν πιστεύω βέβαια, ότι οι υπόλοιπες υπηρεσίες του Δήμου κι ειδικά  ο ίδιος ο Δήμαρχος, είναι γνώστες τέτοιων ενεργειών). Και να τελικά που μίαν πρωία οι απειλές έγιναν πράξεις. Οτιδήποτε, είχε την τύχη να βρίσκεται στο κομμάτι του κήπου  που απαλλοτριώνεται, λεηλατείται. Δέντρα ξεριζώθηκαν παράνομα, αντικείμενα εκσφενδονίστηκαν, το σπίτι των σκυλιών πετάχτηκε αναποδογυρισμένο. Η αστυνομία που κλήθηκε, αντί να εφαρμόσει το αυτόφωρο, περίμενε με ηρεμία, να τελειώσει «το ευάρεστον έργο  του παράνομου»  και αποχώρησαν μαζί, διατάζοντάς με, θρασύτατα να καθαρίσω  τα μπάζα. Η σκυλίτσα μου κι ο φίλος της, ένα αδέσποτο που φιλοξενούμε, ξεσπιτώθηκαν.  Έχουν αποπροσανατολιστεί.  Κοιμούνται στο πλατύσκαλο της οικίας μας την νύχτα  κι όλη μέρα σουλατσάρουν στον δρόμο. Δεν έχουν συναίσθηση ότι έρχεται άγριος χειμώνας.

Μουδιασμένοι οι γείτονες κι οι περαστικοί παρακολουθούσαν  το συμβάν  συγκλονισμένοι,  με όσα είδαν όλον τούτο το διάστημα να διαδραματίζεται στην γειτονιά τους, περιμένοντας  με τρομάρα την δική τους την σειρά.
Τρεις μέρες μετά το κόψιμο των δέντρων, δουλειά ανέλαβε ένας εκσκαφέας όχι του Δήμου φυσικά. Από το χωριό του τον έφερε ο δράστης.  Εμείς κι οι γείτονες δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Μέσα σε λίγη ώρα, η τσιμεντένια, με κολώνες, ενδιάμεσα  κολωνάκια και κάγκελα περίφραξη,  έπεσε κομματιασμένη, από τα σαγόνια του εσκαφέα. Μόνο ο δίμετρος  φούρνος, άντεξε και στέκεται ολόρθος δεσπόζοντας των ερειπίων.  Η τεχνική υπηρεσία του Δήμου,ενώ κλήθηκε απεγνωσμένα, πολλές φορές, την ώρα  της καταστροφής, παντελώς απούσα μέχρι και σήμερα, δείχνοντας   με αυτόν τον τρόπο την ανοχή ή ακόμη και την  συγκατάθεσή της για την λεηλασία της δεντροστολισμένης αυλής.   Και η απορία να ουρλιάζει σιωπηλά: Ποια η βιασύνη της κατεδάφισης, από τον ιδιώτη, αφού ουδεμία αντίρρηση υπήρξε από τον ιδιοκτήτη να δοθεί το απαλλοτριωθέν κομμάτι. Το βάρος πέφτει   στην παλιά δημοτική αρχή  που δεν είχε αναφέρει, στον πίνακα των επικειμένων, την ύπαρξη του βόθρου στον κήπο,  που ένα πολύ μικρό κομμάτι του μετακόμιζε «στο άρτιο» τώρα οικόπεδο.  Ναι καλά καταλάβατε φίλοι μου,   στην Κρήτη των μύθων και του Μίνωα που τα χρόνια εκείνα τα μακρινά,   υπήρχε στην Κνωσό  αρδευτικό και αποχετευτικό σύστημα, εμείς σήμερα   αδειάζουμε βόθρους συχνά, πυκνά και το έξοδο αν και τσουχτερό, πουθενά δεν αναφέρεται. Ο Βόθρος λοιπόν το πρόβλημα.     Ενώ η λύση ήταν καταφανής (ένα πολύ μικρό «Π» θα έδινε την λύση). Κι ενώ ζούσαμε μια τρέλα, έπεσε σαν κεραυνός η πρόταση του Αντιδημάρχου τεχνικής υπηρεσίας, να ξηλωθεί το εναπομείναν συντριβάνι, με πάνω από τριάντα ψάρια και να ανοιχτεί νέος βόθρος.   Λύση δεν έχει δοθεί ακόμη, η Τεχνική υπηρεσία αδρανεί, αδιαφορεί κι ο σκοπός είναι,  ζημιές, δικηγόρο και μηχανικό θα πληρώσει ο κανονικός ιδιοκτήτης, όσο για αποζημίωση, είναι φανερό ότι θα βρουν τρόπο να μην την δώσουν.
Βέβαια η   πρώτη πληροφορία που δόθηκε ήταν ότι «κι ένα καρφί να σου χαλάσει ο Δήμος,  θα το αντικαταστήσει ». Η πραγματικότητα είναι ότι ψάχνουν τρόπο να μη σου δώσουν τίποτα, αλλά να στα χρεώσουν όλα.   Τότε είδα την δικαιοσύνη στραπατσαρισμένη να ψυχορραγεί στα χέρια τής όποιας εξουσίας και τρόμαξα. Η δικαιοσύνη που συνέχει και συγκρατεί τις κοινωνίες, το όπλο του αδύναμου και του φτωχού,  αιχμάλωτη στα χέρια των ολίγων κι από κοντά, κατάχαμα πεσμένη να αιμορραγεί η κάθε είδους ελευθερία λαβωμένη  από των καιρών τα παράλογα.

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ

(*) Η κ. Ελένη Μανιωράκη – Ζωϊδάκη είναι δασκάλα – λογοτέχνις