Όπως λένε οι ειδήσεις, το Twitter έκλεισε μόνιμα τον λογαριασμό του Ντόναλντ Τραμπ, επειδή “υπήρχε κίνδυνος να καλέσει τους οπαδούς του σε νέα επεισόδια”.
Πριν το Twitter, είχε κλείσει και το Facebook τον λογαριασμό του απερχόμενου Προέδρου.
Ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό των Προφητών, ότι “Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται” (για την ακρίβεια, ο Μένανδρος το είπε κάποτε αυτό). Δηλαδή, όταν η βελανιδιά πέσει, όλοι τρέχουν να μαζέψουν ξύλα…
Η αντίδραση του Τραμπ ήταν έντονη, αλλά ποιός τον ακούει πια… Απείλησε πάντως ο τρελάρας να δημιουργήσει δική του πλατφόρμα, και δεν αποκλείεται να το κάνει, αφού το χρήμα του περισσεύει.
Πάντως, αυτό το “άνοιξε – κλείσε” των λογαριασμών στις κοινωνικές πλατφόρμες, δεν είναι και ό,τι δημοκρατικότερο στα μέσα μαζικής δικτύωσης. Είναι αυτή μια πρακτική που δικαιώνει όσους μιλούν για τη “δικτατορία των ΜΜΕ”. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα, που αξίζει κάποτε να αναλυθεί με σοβαρότητα, δεν είναι όμως της στιγμής.
Ο μεν Τραμπ, αντιδρώντας, μπορεί να φτιάξει ένα δικό του τουίτερ, ή φέισμπουκ. Αλλά ένας απλός πολίτης, που δεν έχει λεφτά, απλώς καταδικάζεται σε διαρκή φίμωση, και μάλιστα χωρίς να προηγηθεί δίκη… Είτε επειδή μπαίνει στη μύτη του λεγόμενου “κατεστημένου” οπότε η “φραγή” έρχεται από τα πάνω, είτε επειδή οι μυστηριωδώς ρυθμισμένοι “αλγόριθμοι” καταπιάνονται από κάποιες απαγορευμένες λέξεις και μπλοκάρουν κείμενα, λογαριασμούς, τα πάντα, ξαφνικά και απροειδοποίητα.
Τελικά, στην εποχή μας όλα είναι σχετικά. Και πολύ μπερδεμένα. Ειδικά οι έννοιες της δημοκρατίας, της δικτατορίας, του φασισμού, της αναρχίας, του περιθωρίου, κ.ο.κ., ερμηνεύονται συνήθως κατά το δοκούν.
Σ’ ό,τι αφορά δε στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εδώ έχουμε να κάνουμε πραγματικά με ένα φαύλο κύκλο. Άλλοι τρέχουν προσπαθώντας να μπουν μέσα σε αυτόν, άλλοι εκδιώκονται, όλοι όμως θέλοντας και μη, παρακολουθούν την ασύμμετρη τροχιά του.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019