Σάββατο βράδυ – Κυριακή πρωί. Τη γνωρίζω την αδυναμία μου. Υφέρπων μαζοχισμός… Όμως θέλω να είμαι ενήμερος, σχετικά με τη διοργάνωση αυτή και την παρακολουθώ. Λυπήθηκα, που το τραγούδι μας δεν ήρθε πρώτο. Χάρηκα, όμως, που δεν ήρθε τελευταίο. Εικοστό πρώτο και μετά βίας. Αυτό δεν ήταν τραγούδι, παρόλα τα καλά λόγια που προηγήθηκαν γι’ αυτό. Εκτός τόπου και χρόνου. Άχρωμη μελωδία, μονότονη. Καμία σχέση με Ελλάδα, όσο κι αν δεν είναι απαραίτητο. Όσο για την εικόνα, παντελώς άσχετη. Ξεκίνησε κάτι σαν αναγεννησιακή μπομπονιέρα, σαν tableau vivant και κάπου ξεπήδησαν δυο ξιφομάχοι, που κανείς δεν έμαθε ποιος ο συμβολισμός τους. Και ακολούθησαν πολλά άλλα ακαταλαβίστικα, έως ότου ολοκληρωθεί, κάποτε, η μαρτυρική παρουσίασή μας… Είπαμε να παινέσουμε το σπίτι μας, αλλά όχι και με το ζόρι. Ποιος ξέρει από τι κανάλια και τι λαβυρίνθους περνά η ανάθεση ενός τραγουδιού για τη Eurovision… Τελικά, μάλλον μας κολακεύει η 21η θέση. Και του χρόνου, λοιπόν. Να τη χαιρόμαστε. Όχι πως το πρώτο τραγούδι, εκείνο της Ολλανδίας ήταν κάτι ιδιαίτερο. Ήταν και φαβορί, πήρε και ψήφους απ’ όλο τον κόσμο, οπότε δεν μας πέφτει λόγος. Κατανοώ ότι δεν γίνεται να τα βάζεις μόνος, με το γούστο της πλειοψηφίας των 200 εκατομμυρίων που παρακολούθησαν τη διοργάνωση, απλά και μόνο επειδή έβλεπες στα μαθητικά σου χρόνια έργα εποχής, όπως ο «Μασίστας solo contra Roma» κ.ά.
Με τούτα και με ‘κείνα, φάγαμε το τρίωρο 22:00 – 01:00, μπήκαμε στην Κυριακή και το μάτι γαρίδα, από την υπερδιέγερση. Κάνοντας ζάπινγκ, από ΕΡΤ2, έπεσα στο ΣΚΑΪ. Έδειχνε τη Φώφη Γεννηματά, στην Σαββατιάτικη ομιλία της στην ΟΑΣΗ (κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης), σε επανάληψη. Σκέφτηκα να πιω το πικρό ποτήρι της βραδιάς μέχρι τέλος. Ίσως έτσι, παρά τη STR8 τάση μου, να καταφέρω να πέσω «στας αγκάλας του Μορφέως». Όμως, παρόλο που όλα αυτά που λένε οι πολιτικοί μας τα βλέπουμε και τα ακούμε καθημερινά στην τηλεόραση και τα διαβάζουμε στον τύπο ή στο διαδίκτυο, διαπίστωσα ότι άξιζε τον κόπο να παρακολουθήσω τη συγκέντρωση ως το τέλος και να αντλήσω πολλά χρήσιμα συμπεράσματα… Κάνω μια παρένθεση: Αν μου ζητήσουν να διαλέξω μεταξύ ενός αγώνα από μια εξέδρα του γηπέδου ή ενός αναπαυτικού καναπέ απέναντι σε μια 50ρα (τηλεόραση), θα διάλεγα το δεύτερο. Επειδή, κάθε λεπτομέρεια επαναλαμβάνεται σε αργό γύρισμα και μάλιστα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ο τηλεπαρουσιαστής σχολιάζει, εξηγεί, βλέπεις τη φάση πιο καθαρά, που ούτε κατά διάνοια δεν μπορείς από την εξέδρα. Ο αντίλογος είναι πως όταν βρίσκεσαι στο γήπεδο «ζεις την ατμόσφαιρα». Εδώ στην ομιλία του Σαββάτου δεν υπήρχε καν ατμόσφαιρα. Αν δεν ακούγονταν κάποιες φορές και κάποια αραιά και κουρασμένα χειροκροτήματα, στην αποστροφή του λόγου της αρχηγού, θα νόμιζε κανείς ότι επρόκειτο για φιλολογική ή θεολογική συγκέντρωση. Σ’ αυτό δεν φταίει η κυρία Γεννηματά, η οποία κατά τα φαινόμενα τα «έδινε όλα», για να πάρει μαζί της ένα ταλαιπωρημένο και απογοητευμένο από τη ζωή ακροατήριο. Είπαμε ότι ο τηλεοπτικός φακός κάνει θαύματα, με την ικανότητα του traveling και του zoom και ο τηλεθεατής έχει καλύτερη εποπτική εικόνα από ένα που βρίσκεται μέσα στο θέατρο. Πότε με το ένα και πότε με το άλλο zoom, ο τηλεθεατής βλέπει ένα ακροατήριο από μεσήλικες και ηλικιωμένους, ταλαιπωρημένους και κουρασμένους συνταξιούχους, που το πρόσφατο συμβολικό δωράκι, που ο Αλέξης Τσίπρας ονόμασε 13ο μισθό, (που είναι λιγότερο από το 30% του καθαρού ποσού της σύνταξης), δεν μπόρεσε να τους φέρει το χαμόγελο στα χείλη. Εμφανής η απουσία των νέων. Που πήγαν αυτές οι ομάδες της νεολαίας, με τα (προεπιλεγμένα) συνθήματά τους, με τα οποία ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ εύρισκε αφορμή να κάνει διάλογο με το πλήθος… Χαρακτηριστικό ήταν ότι με τη λήξη της ομιλίας έκαμαν την εμφάνισή τους και κυμάτισαν μερικές (10 ή 15 το πολύ) πλαστικές σημαίες με τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ, σε άσπρο φόντο, που οι κτήτορές τους θα είχαν φυλάξει ως κειμήλιο, για τη συγκεκριμένη ευκαιρία. Και επειδή μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι γράφονται υπερβολές, ο αμφιβάλλων μπορεί να ξαναδεί την ομιλία και να κάμει τις δικές του μετρήσεις.
Ο Αβραάμ Λίνκολν είχε πει: «Mπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα». Αυτός είναι και ο λόγος, που το κραταιό κίνημα του ’74 έσβησε μαζί με τον ιδρυτή του και σήμερα υπάρχει μόνο στις αναμνήσεις κάποιων πιστών και κουρασμένων νοσταλγών του παρελθόντος, ενώ οι πιο πολλοί ζήτησαν μεταγραφή για το ΣΥΡΙΖΑ. Στις μέρες μας, όσοι απέμειναν, στεγάζουν τις ελπίδες τους στο Κίνημα Αλλαγής, που ακόμα και στο περιβόητο Πράσινο Νησί, δηλ. στην Κρήτη, αποτελεί μειοψηφία. Αλλά τι Αλλαγή μπορεί κανείς να περιμένει στις μέρες μας; Μόνο προς το χειρότερο –μέχρι στιγμής, τουλάχιστον! Λέχθηκε πως ήταν τόλμημα να επιχειρήσει συγκέντρωση στην ΟΑΣΗ, η κυρία Γεννηματά. Όσοι το είπαν, αμφέβαλαν αν μπορούσε να γεμίσει το μεγάλο κηποθέατρο. Όμως, το γέμισε. Έστω και με τα γνωστά σκηνοθετικά τεχνάσματα, διεύρυνση διαδρόμων, αφαίρεση καθισμάτων… Ήταν γύρω στο 700 – 800 άτομα. Τόσοι ήταν … Και ο κόσμος έφυγε κρατώντας την υπόσχεση της κυρίας Γεννηματά, ότι το ΚΙΝΑΛ θα κάμει τη διαφορά, στις προσεχείς εκλογές. Δηλαδή; Ποια διαφορά; Να περάσει οριακά (σε ποσοστά) τη Χρυσή Αυγή;
Τεχνική ανάλυση της ομιλίας: Οι καιροί έχουν αλλάξει και μαζί ο τρόπος επικοινωνίας των πολιτικών με το πλήθος. Στην ομιλία του Σαββάτου, η κυρία Γεννηματά μιλούσε μόνη και όρθια από τη σκηνή του κηποθεάτρου. Πίσω της, ένα πανώ με φόντο το πράσινο χρώμα του ΠΑΣΟΚ (παρελθόν) και το κόκκινο (για την αριστερόστροφή σύνθεση του κινήματος). Είχε κι ένα σύνθημα, που δεν το θυμάμαι … ίσως επειδή δεν έλεγε και κάτι πρωτότυπο. Η απόστασή της από την πρώτη σειρά θεατών ήταν 10 – 12 μέτρα. Δηλ. ήταν ΜΑΚΡΙΑ και σε ΑΠΟΣΤΑΣΗ από το κοινό της. Λίγες ώρες πριν, τα ΜΜΕ έδειχναν τον Αλέξη Τσίπρα να μιλάει στην Καρδίτσα. Μιλούσε περικυκλωμένος από το πλήθος. Ήταν ΜΕΣΑ στο πλήθος (προφανώς σε κάποιο βάθρο), χωρίς αναλόγιο, χωρίς χειρόγραφα, με το μικρόφωνο στο χέρι, να περιφέρεται με άνεση και να κινείται στα 5 – 6 τετρ. μέτρα που είχε στη διάθεσή του και να δίνει το χέρι (κατά διαστήματα) σε όσους ήθελαν να ανταλλάξουν χειραψία, παρακάμπτοντας τους άνδρες της προσωπικής του φρουράς. Είχε άνεση, είχε στυλ, είχε χάρη. Έτσι θα γίνονται οι ομιλίες στο μέλλον. Εκείνο που μετράει είναι η εμφάνιση, η άνεση, η επαφή με το πλήθος. Το τι έχει να πει ένας πολιτικός το έχουμε ακούσει και ξανακούσει στη Βουλή και στα δελτία ειδήσεων. Ούτε και οι τηλεμαχίες έχουν κάτι νέο να προσθέσουν. Οι εντυπώσεις είναι που μετρούν και που οι image makers μπορούν να τις προκαλέσουν, να τις σκηνοθετήσουν, όπως έγινε στην Καρδίτσα με τον πρωθυπουργό.
Ομολογώ ότι αυτά που ξέρω για την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ηράκλειο, τα ξέρω από τις ειδήσεις. Κάποιοι τον υποδέχτηκαν στο λιμάνι, ήπιε μαζί τους ρακή, ίσως να έφαγε και κανένα καλιτσούνι (εγώ θα έτρωγα δύο και…) αντάλλαξε χειραψίες και κουβέντες με ανθρώπους της αγοράς και κινήθηκε με τον αέρα που δίνει το προβάδισμα που έχει η ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Όχι ότι όταν θα γίνει πρωθυπουργός θα κάνει θαύματα. «Αυτά είναι κόλπα ζόρικα, που κάνουν στην Ινδία», όπως λέει και το τραγούδι. Ούτε έχει κανένα μαγικό ραβδί. Κι αν και δεν είναι μαγικό, ένα ραβδί χρειάζεται για να μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά. Λίγο η ανομία, λίγο η διαφθορά, λίγο το άσυλο και η τρομοκρατία. Φταίμε κι εμείς, όλοι, που είμαστε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» μέρος του συστήματος… η ελπίδα θα ζωντανέψει μόνον όταν και στο τελευταίο χωριό της χώρας μας, οι θαμώνες του καφενείου, ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, θα βγαίνουν έξω για να καπνίσουν! Μπορεί να γίνει;
HYPERLINK “mailto:Ep.Peripatitis@gmail.com” Ep.Peripatitis@gmail.com
.