Κάθε λίγο και λιγάκι, σείεται η γη κάτω από τα πόδια μας. Και τρέχουμε τότε όλοι να δούμε “πόσα ρίχτερ ήταν αυτός ο σεισμός”!..
Πρωί, μεσημέρι και βράδυ, το ίδιο βιολί. Ημέρα και νύχτα. Όχι τις τελευταίες ημέρες, αλλά τους τελευταίους μήνες, τα έγκατα της Κρήτης δεν ηρεμούν. Τεράστιες δυνάμεις αλληλοσυγκρούονται, πολλά χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια του ορατού κόσμου, και τραβάνε τα σχοινιά από ΄δω κι από εκεί, αντιπαλεύοντας για το ποιά πλευρά θα επικρατήσει. Έτσι περίπου, όπως τώρα κάνουν και… οι υποψήφιοι του ΚΙΝΑΛ.
Και εμείς οι Κρητικοί, θέλοντας και μη, χοροπηδάμε, στους ρυθμούς που αυθαίρετα μας ορίζει ο διαβολεμένος Εγκέλαδος. Μάλιστα, σε κάποιους έχουν γίνει οι σεισμοί έμμονη ιδέα. Καμιά φορά, νομίζουν πως κουνιούνται, ενώ δεν γίνεται σεισμός…
Δεν λείπουν και αυτοί που από το πολύ κούνημα, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως κοντοσιμώνει το… χάος. “Μια στιγμή θα ανοίξει και θα μας-ε-καταπιεί η γης, χωρίς να το πάρομε χαμπάρι”, μου έλεγε προ ημερών θυμοσοφώντας ένας ηλικιωμένος (πιο… ηλικιωμένος από μένα).
Κακή συνήθεια το κούνημα. Έλα όμως που έχει γίνει πολύ της μόδας!
Κ.Τ.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019