Η αποχώρηση του καλού συναδέλφου Κώστα Μπογδανίδη από τα ερτζιανά, δεν είναι από τα γεγονότα που μπορείς να τα προσπεράσεις έτσι, χωρίς τουλάχιστον ένα μικρό σχολιασμό.
Γιατί ο Κώστας δεν είναι δημοσιογράφος “της σειράς”. Από μικρός ξεχώριζε, με την ιδιαιτερότητα του ύφους του. Είναι απο εκείνους που ζουν έντονα τη δημοσιογραφία.
Εχει άποψη, έχει λόγο, έχει ικανότητες που δεν συναντάς εύκολα στο χώρο. Ένα χώρο που πάσχει, τα τελευταία χρόνια ειδικά, από δυστοκία ανανέωσης του στελεχιακού δυναμικού του.
Ο Μπογδανίδης στο μικρόφωνο είναι από εκείνους που, είτε τον ακούς πολύ ευχάριστα, είτε σε κάνει να… αλλάξεις συχνότητα. Εμένα πάντως, γενικώς και όχι ανεξηγήτως, μου αρέσει. Μου άρεσε πάντα το παιγνιδιάρικο ύφος του, ανεχόμουνα τις ειρωνείες του και εύρισκα πάντα ενδιαφέρουσες και ταιριαστές τις μουσικές επιλογές του (είχε πάντα τη λόξα, και πολύ καλά τό ‘κανε, να διαλέγει ο ίδιος τις μουσικές που τον συνοδεύουν).
Εχει βέβαια κι αυτός τις αδυναμίες του, τα πάθη του, τους εγωισμούς του, αλλά, θα μου πεις, ποιός δεν έχει… Εδώ όμως, η σούμα είναι που μετράει. Κι ο Κώστας, όπως κι αν τον δεις, είναι ένας πλούτος στη γενικότερη φτώχεια της σύγχρονης δημοσιογραφίας.
Του εύχομαι, νάναι και τα επόμενα βήματά του θετικά και στέρεα.
Κ.Τ.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019