Σε κλίμα οδύνης τελέστηκε το απόγευμα της Τετάρτης, 24 Μαρτίου 2021 η εξόδιος ακολουθία του άξιου τέκνου της Νεάπολης Λασιθίου μακαριστού π. Γεωργίου Μαυροειδή, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Κορυδαλλού, του οποίου ο αείμνηστος πατήρ Γεώργιος είναι ο κτήτορας.
Της νεκρωσίμου ακολουθίας προέστη ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως κ.κ. Προκόπιος.
Παρέστησαν επίσης ο πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας πατήρ Φίλιππος Χαμαργιάς και ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως Νίκαιας και Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Επικήδειους λόγους εξεφώνησαν ο πατήρ Φίλιππος Χαμαργιάς και ο πατήρ Εμμανουήλ Καροφυλλάκης.
Παραθέτομε τους επικήδειους λόγους του πανοσιολογιοτάτου πατρός φιλίππου Χαμαργιά και του αιδεσιμολογιωτάτου πατρός Εμμανουήλ Καροφυλλάκη.
Ο π. Φίλιππος Χαμαργιάς αποχαιρέτησε τον αγαπημένο του πνευματικό πατέρα λέγοντας:
Θεοφιλέστατε, αδελφοί συμπρεσβύτεροι, θα σας παρακαλέσω να μου συγχωρήσετε ένα ατόπημα το οποίο θα κάνω αυτή τη στιγμή, μιλώντας στον π. Γεώργιο, σε δεύτερο πρόσωπο, θέλοντας έτσι να του πω κάποια πράγμα που δεν πρόλαβα να του πω εν ζωή…
Πολυσέβαστέ μου Πατέρα,
Στον πατέρα μου βέβαια, δεν θα μιλούσα ποτέ διαβάζοντας ένα χαρτί. Φοβούμενος όμως ότι η συγκίνηση θα παρασύρει τη σκέψη μου, σε παρακαλώ να μου συγχωρήσεις αυτήν την κίνηση.
Προ καιρού έλαβα ένα τηλεφώνημα…. Στάθηκα βουβός ακούγοντας τα νέα…. Η μεσαία κόρη σου, η Κούλα, με ενημέρωνε ότι ο νέος εχθρός της ανθρωπότητας, χτύπησε τον παπά Γιώργη!!!
Προσευχήθηκα μαζί με όλους όσους σε αγαπούν για να βγεις νικητής. Και βγήκες νικητής!!! Διότι νικητής δεν είναι αυτός που νικά, αλλά αυτός που αγωνίζεται…κι εσύ αγωνίσθηκες και στη ζωή και στο θάνατο!!!
Κι όμως τελικά χτύπησε πάλι το τηλέφωνο και άκουσα τη μεγάλη σου κόρη, τη Σταυρούλα, να μου αναγγέλλει το θλιβερό νέο….ο πατέρας μας «έσβησε».
Αυτομάτως έσβησε το φως από τα μάτια μου, το χαμόγελο από το πρόσωπό μου, το γέλιο από τα χείλη μου…για μερικά δευτερόλεπτα νόμιζα πως έπαψε να χτυπά η καρδιά μου!!!
Μετά από λίγο όμως διαψεύστηκα , όταν ένιωθα τους γοργούς παλμούς της να χτυπούν δυνατά, λες και ήθελαν να σχίσουν το στήθος μου. Πάγωσα ….έκλαψα….πέρασαν ένας σωρός εικόνες από τα μάτια μου, σαν ταινίαμικρού μήκους. Γύρισα 40 χρόνια πίσω….
Είδα ξανά τον μικρό Λάκη να βοηθά στο Ιερό Βήμα και στο Ψαλτήρι, τον παπά Γιώργη, να παρακολουθεί τις κινήσεις, τους λόγους, ακόμη και τον τρόπο που χαμογελούσε ο παπά Γιώργης και να τον αντιγράφει… είδα ξανά τον παπά Γιώργη να λειτουργεί στο Ιερό Θυσιαστήριο της Μεταμορφώσεως στο Ικόνιο, του Αγίου Νικολάου Νικαίας, της Κοίμησης Νεαπόλεως και του Αγίου Δημητρίου Κορυδαλλού και να καθηλώνει τους πάντες με την αγγελική φωνή του.
Είδα τον παπά Γιώργη σύζυγο, πατέρα και παππού μιας όντως ευλογημένης οικογένειας. Είδα τον παπά Γιώργη αγρότη στο πολυαγαπημένο γι’ αυτόν κτήμα του στη Σαλαμίνα… στον Παράδεισό του, στην Κιβωτό όπως έλεγε.
Είδα τον παπά Γιώργη που πάντρεψε, βάπτισε και εξομολόγησε εκατοντάδες Νικαιωτών και Κορυδαλλιωτών κατά την σχεδόν πεντηκονταετή διακονία του. Είδα και το “Τσακαλιό” να τρέχει στους δρόμους της Νεάπολης, εκεί στην καρδιά του Λασιθίου, και να φτάνει μέχρι το τέρμα της ζωής!!!
Μα πιο πολύ στάθηκα και είδα τον άνθρωπο που με οδήγησε στο δρόμο της ιεροσύνης. Αυτόν που φύτευσε τον καρπό της ιεροσύνης στο χωράφι της καρδιάς μου. Αυτόν που στάθηκε δίπλα μου σαν άλλος πατέρας.
Που δεν με ξεχώρισε ποτέ από τα παιδιά του. Αυτόν που όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να μου πει με λόγια το πόσο πολύ με αγαπούσε, δεν θα καταφέρει ποτέ να εκφράσει αυτό που ένιωθα εγώ, κάθε φορά που με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε “Τι κάνεις αγαπημένε μου ;;;
Αυτόν που ένιωθα την ευχή του και την παρουσία του πάντα στη ζωή μου. Αυτόν που δεν ησύχαζε ποτέ. Που είχε πάντα στο μυαλό του τη δημιουργία και την ανησυχία για το καλύτερο. Αυτόν που στις δύσκολες στιγμές, με δυο δοξαριές στη λύρα του, νικούσε κάθε δυσκολία και πικρία.
Αυτόν που πιστεύαμε πως δεν θα τον νικούσε ούτε ο θάνατος. ΄Ώσπου ήρθε η δοκιμασία της καρδιοπάθειας. Και πάλι γερός, αμετακίνητος, βράχος στάθηκε και πάλεψε αντρίκια, σαν άλλος Διγενής!
Τον θαυμάσαμε, παραδειγματιστήκαμε από τον τρόπο που την αντιμετώπισε. Πήραμε θάρρος από τη γενναιότητά του. Και δεν μας διέψευσε. Βγήκε νικητής και τροπαιοφόρος σαν τον συνώνυμο Άγιο του Γεώργιο.
Και συνέχισε να αγωνίζεται. Όχι όμως για εκείνον, ούτε για την οικογένειά του. Αυτούς τους είχε εμπιστευθεί στον Θεό. Εκείνος συνέχισε να αγωνίζεται για το όραμά του.
Να ολοκληρώσει το έργο που είχε ξεκινήσει εκ του μηδενός, την ανέγερση και αποπεράτωση του Ι.Ν. του Αγίου Δημητρίου Κορυδαλλού. Ένα έργο που θα φέρει τη σφραγίδα του παπά Γιώργη.
Μια σφραγίδα ποτισμένη όχι με μελάνι αλλά με δάκρυα και αίμα. Ένα έργο για το οποίο καυχιόταν και θα συνεχίσουμε να καυχώμεθα κι εμείς. Ένα έργο ζωγραφισμένο με τα χρώματα του αγώνα και της αγωνίας.
Θα μας μείνουν αξέχαστες οι εκδηλώσεις, οι εκδρομές, οι λαχειοφόροι, κι όλα όσα έκανε για να περατώσει τον Ι. Ναό. Και από αυτόν τον Ναό, το δημιούργημά του, φεύγει σήμερα.
Όσοι γνωρίσαμε τον παπά Γιώργη θα δυσκολευτούμε να συμβιβαστούμε με την απουσία του. Κι όμως φεύγει… φεύγει σωματικά, γιατί νοερά συνεχίζει να βρίσκεται ανάμεσά μας, δίπλα μας, μέσα μας, παντού. Θα συνεχίζει να ζει μέσα από τις προσευχές μας.
Μας αφήνει ως Παρακαταθήκη τις συμβουλές, τα έργα του, τον δυναμικό του χαρακτήρα, μα προ πάντων την αγάπη του για τον καθένα από εμάς.
Πατέρα μου, Θα είσαι πάντα εδώ, ανάμεσά μας, στη σκέψη, στις προσευχές μας, στο Ιερό Θυσιαστήριο, στο Κοινό Ποτήριο από το οποίο δεν μας χωρίζει κανένας και τίποτε.
Και σου υπόσχομαι πως θα θυμάμαι πάντα αυτά που με δίδαξες, θα σε θυμάμαι πάντα να λες, κάνοντας πάντα το Σταυρό σου «Σε ευχαριστώ Θεέ!!! Λίγα σου ζήτησα πολλά μου έδωσες…Δόξα σοι ο Θεός!!!».
Ο π. Εμμανουήλ Καροφυλλάκης, βαθύτατα συγκινημένος, μίλησε με τα παρακάτω λόγια:
Με πόνο ψυχής και οδύνη, διαβάσαμε την εξόδιο ακολουθία για τον μακαριστό και αγαπητό μας πατέρα Γεώργιο.
«Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν» ο μισθός των δικαίων δεν γίνεται από τους ανθρώπους, γίνεται από τον Θεό.
Ο πολυτίμητος αδερφός πατήρ Γεώργιος, από το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής των χαιρετισμών, αποχαιρέτησε τον φθαρτό τούτο κόσμο.
Τώρα αναπαύεται, γιατί πολύ εκοπίασε, πολύ δούλεψε, πολύ αγωνίστηκε και είναι αλήθεια πως αγωνίστηκε περισσότερο από όλους μας.
Τούτος είναι ο μεγαλόπρεπος ναός του Μυροβλύτη, του μάρτυρα της αληθείας Δημητρίου. Δεν είναι ο Γεώργιος εκείνος που συνέδραμε, ούτε εκείνος που βοήθησε να γίνει αυτή ο όμορφη εκκλησία. Όχι, αυτό είναι ψέμα, αυτό είπα και στον δήμαρχό σας.
Ο Γεώργιος είναι εκείνος που ανοικοδόμησε εκ θεμελίων ετούτη εδώ την εκκλησία. Ο Γεώργιος οικοδόμησε και ο Κύριος στερέωσε. Κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τους κόπους, τα δάκρυα, τον αγώνα. Μόνο εκείνος γνωρίζει.
Ο αδελφός μου Γεώργιος δεν είχε ηρεμία ποτέ να πιεί ένα ποτήρι νερό και να ευχαριστηθεί γιατί έτρεχε συνεχώς. Εργάστηκε αδάμαστος, ακούραστος γιατί έβαλε σκοπό της ζωής του να τελειώσει αυτό το έργο, αυτή την όμορφη εκκλησία που σήμερα. όλες οι πέτρες που έχει κλαίνε.
Ναι, όταν δεν κλαίνε οι άνθρωποι, κλαίνε οι πέτρες. Όταν δεν ομολογούν οι άνθρωποι την αλήθεια, ομολογούνε οι λίθοι. Οι λίθοι «κεκράξονται» Όταν οι στρατιώτες, οι φυλάττοντες τον Τάφο του Κυρίου μας, ομολόγησαν το θαύμα της Αναστάσεως, έλαβαν «Αργύρια ικανά ίνα σιωπήσουσι» Αλλά το θαύμα εκύρηξεν ο λίθος ο αποκυλησθείς εκ του μνήματος.
Αυτές οι πέτρες όλες, από την κορυφή μέχρι το τέλος, από τον θεμέλιο λίθο έως τον σταυρό του τρούλου, φωνάζουνε, γιατί ο ναός αυτός είναι η σφραγίδα του παπαγιώργη και αυτή η σφραγίδα του έδωσε το διαβατήριο για να περάσει στην βασιλεία των Ουρανών. Και τι γίνεται σήμερα; Πρέπει να δούμε τι γίνεται στη Γη και τι γίνεται στον Ουρανό.
Στη Γη, δίπλα από ένα σεπτό λείψανο, κύκλο αυτού, μια μάνα ήρωας, μια πρεσβυτέρα που στάθηκε σε όλη την ζωή δίπλα του, βράχος ασάλευτος, τέσσερα παιδιά χαριτωμένα, οχτώ εγγόνια, «κύκλο της τραπέζης αυτού», που ήταν η χαρά της ζωής του και καμάρωνε για την καλή του οικογένεια.
Ο πατήρ Γεώργιος ξεκίνησε φτωχό παιδί, από το Μεραμπέλλο Λασιθίου της Κρήτης. Εκεί εγώ τον γνώρισα, το 1962, στο ψαλτήρι της Μεγάλης Παναγίας. Τον στεφάνωσα το 1972, ήταν ο κουμπάρος μου, ο αγαπημένος μου κουμπάρος και εσάς τα παιδιά του, σας θεωρώ δικά μου παιδιά.
Σκεφτήκατε όμως τί γίνεται τούτη την ώρα στον Ουρανό; Τούτη την ώρα, οι Άγγελοι του Θεού πλέκουν ένα στεφάνι. Ναι, ένα στεφάνι δικαιοσύνης. Αυτό λέει ο Απόστολος Παύλος.
Όταν τελειώσω τον δρόμο μου -λέει-, όταν ολοκληρώσω την ζωή μου και το έργο μου, με περιμένει ο στέφανος της δικαιοσύνης. Και ο πατήρ Γεώργιος δεν ανεβαίνει στον ουρανό με καθαρά χέρια μόνο, αλλά ανεβαίνει με χέρια γεμάτα.
Του παπαγιώργη τα χέρια κρατούνε τώρα έναν Άγιο Δημήτριο. Εκεί επάνω περιμένει ο Μυροβλύτης, ο Άγιος Δημήτριος, ξέρετε γιατί; Σε αυτόν θα παραδώσουν οι Άγγελοι το στεφάνι, να το δώσει στον Χριστό να τον στεφανώσει, γιατί αυτή είναι η ανταμοιβή του Θεού.
Όταν ξεχνούνε οι άνθρωποι, θυμάται ο Θεός. Όταν ξεχνούνε οι άνθρωποι θυμούνται οι Άγιοι. Ο Μυροβλύτης Δημήτριος ξέρει πάρα πολύ καλά τους αγώνες, τους κόπους, τα δάκρυα, την αγωνία του και εκείνος -να είστε σίγουροι- τον έχει δίπλα του σήμερα.
Ο Γεώργιος είναι ήδη στην Βασιλεία του Θεού, να τον παρακαλείτε για να μεσιτεύει και να πρεσβεύει για εμάς. Αυτό να θυμάστε καλά του παιδιά και εγγόνια. Έχετε έναν πατέρα μάρτυρα, δίπλα σε έναν άλλον μάρτυρα, τον Μυροβλύτη Δημήτριο.
Αυτός ήταν ο αδερφός μου, ο Γεώργιος που ποτέ μα ποτέ δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Ας είναι αιωνία και μακαρία αυτού η μνήμη.
Γεώργιε, ανεβαίνεις στον Ουρανό με το ωραιότερο διαβατήριο, με την ωραιότερη σφραγίδα. Οι κόποι σου τώρα θα ανταμειφθούν από τον Δίκαιο Κριτή.
Ας είναι αιωνία και μακαρία η μνήμη σου, αδερφέ μου, αξέχαστε, πολυτίμητε.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019