Κύριε Περιπατητή
Όταν ήμασταν μικρά παιδιά στη γειτονιά και παίζαμε μπάλα, κρυφτό, μπίλιες, ντελί, κλέφτες και χωροφύλακες, καουμπόϋδες και ινδιάνους, μπιζ, το «Δεν περνάς κυρά Μαρία» και άλλα, ήταν κι ένα παιχνίδι που το λέγαμε «Τηλέφωνο». Στο παιχνίδι αυτό καθόμασταν στο κράσπεδο του πεζοδρομίου, δίπλα – δίπλα το ένα παιδί με το άλλο, καμιά δεκαριά παιδιά. Αυτό το τσούρμο, στη σειρά, υποτίθεται πως ήταν η «τηλεφωνική γραμμή». Ο πρώτος, που έκανε τη «μάνα» και ας πούμε ότι είχε το μικρόφωνο του τηλεφώνου, έλεγε μια λέξη στο αυτί του διπλανού του κι εκείνος γυρνούσε γρήγορα και ψιθύριζε στον επόμενο, τη λέξη που του είχε πει η «μάνα». Εκείνος, μετέφερε τη λέξη (που άκουσε), στον αμέσως διπλανό του κ.ο.κ. ώσπου η «λέξη-μήνυμα» να φτάσει στον τελευταίο παίκτη, εκείνο που υποτίθεται πως κρατούσε το ακουστικό. Τότε, τον ρωτούσαν όλοι, ποια λέξη άκουσε. Σχεδόν πάντα, η λέξη που ο τελευταίος έλεγε ότι άκουσε, δεν είχε καμία σχέση με τη λέξη που η «μάνα», δηλ. ο πρώτος παίκτης, είχε … μεταδώσει. Τεχνικά, αυτό σημαίνει ότι η «τηλεφωνική γραμμή» είχε κάποια βλάβη και έπρεπε να ξαναδοκιμάσουμε, απ’ την αρχή, με νέα «λέξη».
Το παιχνίδι είχε το γούστο του, γιατί μέσα στην (ομαδική) παιδική αφέλεια, διασκεδάζαμε με τη … δυσλειτουργία του τηλεφώνου και της «τηλεφωνικής γραμμής», συνολικά· σε μιαν εποχή, χωρίς κινητά και με σταθερά, μόνο στις μεγάλες επιχειρήσεις και στα εμπορικά καταστήματα … και ελάχιστα, σε κάποια «επιλεγμένα» σπίτια! Μάλιστα, το πιο διασκεδαστικό κομμάτι του παιχνιδιού, ήταν και το ότι ο κάθε παίκτης της «γραμμής», για να εντοπίσει το σημείο της «βλάβης», ρωτούσε κάποια στιγμή τον προηγούμενό του, ή και άλλους, ποια λέξη του είχαν ψιθυρίσει, ενώ ο ίδιος είχε μεταφέρει (έτσι για το γούστο του παιχνιδιού) διαφορετική λέξη απ’ αυτή που άκουσε.
Κύριε Περιπατητή, μπαίνουμε στον τρίτο χρόνο της πανδημίας και βρισκόμαστε στο τέταρτο ή πέμπτο «κύμα», με 1,61 εκατομμύρια κρούσματα, πανελληνίως και σχεδόν 22.000 νεκρούς από κορωνοϊό. Μάλιστα, τώρα που σας γράφω, ο ακριβής αριθμός είναι 21.732 και σκέφτομαι ότι θλίβομαι για δύο λόγους. Ο ένας είναι ο μεγάλος αριθμός των συνανθρώπων μας που έχουν φύγει και που (μέχρι σήμερα) ισοδυναμεί με τον πληθυσμό μιας μεγάλης πόλης, όπως το Άργος, η Θήβα ή το Κιλκίς. Για σκεφτείτε το, λίγο… και ο άλλος λόγος είναι η ευκολία, με την οποία, έστω και πάνω στη βιασύνη μου, στρογγυλοποίησα τους θανάτους και αντί 21.732 έγραψα 22.000. Λες και η διαφορά, δηλ. οι 268 ψυχές (ένα ολόκληρο χωριό), είναι στατιστικά αμελητέες. Φοβούμαι, πως όσο κι αν η παραλλαγή «Όμικρον» δεν είναι τόσο θανατηφόρα, η πανδημία, με ό,τι μετάλλαξη κι αν εμφανίζεται, με το ρυθμό των 70 – 80 θανάτων την ημέρα, θα πραγματοποιήσει από μόνη της τη στρογγυλοποίηση, σύντομα… και θα την ξεπεράσει.
Κύριε Περιπατητή, όταν άρχισε η πανδημία είχατε γράψει και είχατε προβλέψει ορισμένα πράγματα. Είχατε, όμως, πέσει έξω ως προς τη διάρκειά της. Αν δεν κάνω λάθος, κατάλαβα ότι θα είχαμε τελειώσει μ’ αυτήν πολύ πιο σύντομα. Κι όμως, η πανδημία είναι εδώ και κυριαρχεί στην κοινωνική, οικονομική και ψυχολογική μας ζωή. Μάθαμε να φοράμε μάσκα (και μάλιστα, διπλή), να χαιρετάμε με τη γροθιά ή τον αγκώνα, να κρατάμε (κάποιες) αποστάσεις, να πλένουμε τα χέρια μας πιο συχνά… Ακόμη, να ζούμε με κλειστά τα μπαρ και τους χώρους εστίασης κι όταν είναι ανοιχτά, πίνουμε τον καφέ ή το ποτό μας … χωρίς μουσική –σαν να λέμε «αντικριστό» χωρίς αρνί, αλλά … με λαχανικά!
Θυμάμαι που είχατε προβλέψει, ότι με τα «απαγορευτικά» (lockdown) και λόγω κλεισούρας, θα είχαμε στη συνέχεια δυσεξήγητα κοινωνικά φαινόμενα, μη αναμενόμενα. Τώρα, βλέπω ότι είχατε δίκιο… γιατί πώς να εξηγήσουμε την αύξηση των γυναικοκτονιών, την γενικότερη ενδοοικογενειακή βία, την εμφάνιση ομάδων, όπως οι «Θεματοφύλακες του Συντάγματος», «Έλληνες Αυτόχθονες Ιθαγενείς», Αντιεξουσιαστές, Αναρχικούς, Αναρχοσυνδικαλιστές, Αναρχοκαταληψίες, αλλά και το κίνημα των Αντιεμβολιαστών κ.ά. … Ευτυχώς, κάποιες φορές νιώθω μια κάποια ψυχική ανάταση, όταν προβάλλονται στα ΜΜΕ ή γράφονται στον τύπο, επιτεύγματα ελλήνων επιστημόνων, στον τόπο μας ή στο εξωτερικό, καθώς και διακρίσεις ομάδων ή μεμονωμένων αθλητών μας… Δυστυχώς, όμως, καταστάσεις και συμπεριφορές, όπως εκείνες των ομάδων που αναφέραμε παραπάνω, δείχνουν ότι εκτός από το κερασάκι, υπάρχει και η τούρτα με υλικά αμφιβόλου ποιότητος· γιατί, πώς να δικαιολογήσουμε το φοιτητή που καταλαμβάνει τον όποιο πανεπιστημιακό χώρο, που καταστρέφει πολύτιμα και ακριβά όργανα, υπολογιστές, πανεπιστημιακά έγγραφα, έπιπλα κ.λπ. με πρόταγμα κάποιο «αντί-»; Πώς να εξηγήσουμε το φαινόμενο όπου άνθρωποι μορφωμένοι, γιατροί, καθηγητές, επιτυχημένοι επαγγελματίες, δεν πιστεύουν και δεν ακολουθούν τις οδηγίες των κορυφαίων ειδικών επιστημόνων στον κλάδο της υγείας, αλλά εμπιστεύονται και ακολουθούν τυφλά τις οδηγίες και τις συμβουλές «φωτισμένων γερόντων», πνευματικών τους, και να μην εμβολιάζονται, με αποτέλεσμα να καταλήγουν (δηλ. να τα τινάζουν) στα νοσοκομεία…
Κύριε Περιπατητή, όταν υπηρετούσαμε στο στρατό, είχαμε μάθει πως την ίδια αξία με μια ορθή διαταγή, είναι και η εντολή για αναφορά της εκτέλεσης. Ζητάς, δηλ. από αυτόν που έδωσες μια διαταγή, να επιστρέψει και να σου αναφέρει ότι «η διαταγή εξετελέσθη». Δυστυχώς ή ευτυχώς, στην καθημερινή ζωή δεν υπάρχει η αμεσότητα της στρατιωτικής πειθαρχίας. Ο πολίτης θεωρείται υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος, ώστε να είναι αυτονόητο ότι υπακούει στις οδηγίες του κράτους. Όμως, από την οδηγία του κράτους ή της όποιας κυβέρνησης, για να φτάσουμε στον κάθε πολίτη, χωριστά, μεσολαβούν πολλές και διάφορες βαθμίδες, που άλλοτε σκόπιμα και άλλοτε τυχαία, αλλοιώνουν και παραποιούν την αρχική πληροφορία, εντολή, ή οδηγία. Είναι δηλ. κάτι σαν το παιχνίδι με το «Τηλέφωνο». Έτσι, λοιπόν, σε μια ανώμαλη, επείγουσα και αδιευκρίνιστη αρχικά, κατάσταση, είναι πολύ απλό «να χάσουμε την μπάλα»!
Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι: «Μα ξέρετε, έχω από το Σύνταγμα το δικαίωμα να αρνηθώ για κάτι και να μη συμφωνήσω». Δεν ξέρω αν το οποιοδήποτε Σύνταγμα «τα λέει όλα καλά και σωστά» ή όχι. Η επιτυχία στην αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά και η εκπαίδευση, έχουν κάποιες προδιαγραφές. Διαφορετικά, δεν υπάρχει πρόοδος, ούτε επιτυχία. Όπως, όταν γίνεται πόλεμος, ο πολίτης, προσωπικά, δεν ερωτάται αν συμφωνεί. Ή μήπως, όχι;
Σας ευχαριστώ πολύ
Ep.Peripatitis@gmail.com
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019