Στον αψεγάδιαστο Σήφη Αγγελιδάκη, τον πραγματικό Άρχοντα!

Του Κώστα Τριγώνη

Η έννοια του “άρχοντα”, είναι αρκετά παρεξηγημένη στις μέρες μας. Ακόμα και οι αιρετοί της Αυτοδιοίκησης, “τοπικοί άρχοντες” χαρακτηρίζονται, κι ας μην αξίζουν κάποιοι απ’ αυτούς τον χαρακτηρισμό. Σε ορισμένους, λίγους ευτυχώς, θα ταίριαζε καλύτερα να τους χαρακτηρίσεις “χοίρους”, από πλευράς συμπεριφοράς τουλάχιστον.

Έτυχε όμως κάποτε να γνωρίζω έναν Αυτοδιοικητικό, που ήταν πραγματικός Άρχοντας, σε όλα. Και στο παρουσιαστικό, και στη συμπεριφορά, και στον τρόπο με τον οποίο ασκούσε τα δύσκολα καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί. Ακόμα και το “Καλημέρα” που έλεγε, το πρόφερε με τρόπο ξεχωριστό, μελωδικό, και σε προδιέθετε ότι πράγματι ήταν καλή η μέρα που είχε ξημερώσει, γιατί το συνδύαζε με ένα απονήρευτο, από καρδιάς χαμόγελο.

Αναφέρομαι, όπως ίσως θα υποψιαστήκατε, στον Σήφη Αγγελιδάκη, που έφυγε χθες από τη ζωή, κι ας μην ήταν ακόμη “πλήρης ημερών”. Ολοκλήρωσε πάντως, κατά τον καλύτερο τρόπο, τον αψεγάδιαστο κύκλο του. Και κίνησε για την Αχερουσία, προς συνάντηση άλλων, σπάνιων και ωραίων ψυχών…

Τώρα που ο Σήφης αναχώρησε, νοιώθω εντονότερα, πόσο ευχάριστη αλλά και συναρπαστική ήταν κάθε συνάντηση που είχα μαζί του, ιδιαίτερα τον καιρό που πάλευε να αντιμετωπίσει τις τεράστιες ανάγκες και ελλείψεις στο χώρο της σχολικής στέγης. Θυμάμαι την αγωνία του, και την αγανάκτησή του όταν ζητούσε κάτι και δεν του το έκαναν. Όπως θυμάμαι και πόσο ευτυχής αισθανόταν, σαν εύρισκε λύση σε κάποιο δύσκολο πρόβλημα που τον απασχολούσε. Στα σύννεφα πετούσε αν εύρισκε κάποιο οικόπεδο για να κτιστεί κάποιο καινούργιο σχολείο, κι όταν εξασφάλιζε τα αναγκαία προς τούτο κονδύλια…

Τον πίεζαν πολύ τα προβλήματα των παιδιών μας. Είχε και το Γαρέφαλο να παλαίψει, κι ήταν ίσως ο μόνος που δεν φοβόταν τα ξεσπάσματά του. Γιατί ήξερε πως την Κυριακή θα βρίσκονταν μαζί στην Εθιά, και θα ξεθύμαιναν το άγχος τους με δυο ρακές ή με ένα μεσοκαδιάρικο μπουκάλι κρασί…

Εκεί, στην Εθιά, ο Σήφης είχε οργανώσει τον επίγειο παράδεισό του. Στο ωραίο σπίτι του, με την πάντα πρόσχαρη, λατρευτή του σύζυγο, υποδέχονταν τις παρέες, τη μια μετά την άλλη, πάντα με χαμόγελο, πάντα με ένα καλό λόγο και με πλουσιοπάροχη φιλοξενία.

Μπορούσε, κάλλιστα, όταν συνταξιοδοτήθηκε από την Εκπαίδευση, να αποτραβηχτεί εκεί, και να ζήσει μια ανέφελη, ήσυχη και ατάραχη ζωή. Όμως εκείνος προτίμησε να συνεχίσει την προσφορά του προς την κοινωνία, που πάντα βέβαια τον περιέβαλε με σεβασμό και αγάπη. Για να τα δώσει όλα, χωρίς να πάρει ποτέ τίποτε, από κανένα…

Τώρα, ο Σήφης, με την ψυχή γεμάτη ικανοποίηση, και με τη συνείδησή του απελευθερωμένη, κίνησε για το πιο μακρινό ταξίδι. Όπου κι αν πάει πάντως, εδώ, σε μας, θα έχει στραμμένο το βλέμμα του. Θα παρακολουθεί τα νέα παιδιά, και θα είναι ήρεμος μόνο όταν θα τα βλέπει ικανοποιημένα, να ακολουθούν το δρόμο της προόδου, που εκείνος, με το δικό του τρόπο, έδειχνε σε όλους.

 

 

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑ
Click to Hide Advanced Floating Content