Δεν μας έκανε, απ’ ό,τι φαίνεται, τόσο μεγάλη εντύπωση, η ευκολία με την οποία ο Ερντογάν και γενικά η τουρκική πλευρά, παίρνουν τις αποφάσεις τους για τα επόμενα, προκλητικά πάντα, βήματά τους στις περιοχές της κατεχόμενης Κύπρου.
Αυτό τον καιρό, προωθούν τον εποικισμό της Αμμοχώστου. Που, λίγο έλειψε (έτσι εμφάνισαν κάποιοι τα πράγματα) πριν λίγα χρόνια, να μας την “παραχωρήσουν” (λες και ήταν δική τους), σαν αντάλλαγμα, αν βάζαμε την υπογραφή μας στο σχέδιο Ανάν…
Σήμερα, όχι μόνο δεν μιλά κανείς για μια τέτοια εξέλιξη, αλλά παρακολουθούμε όλοι με οργή τους Τούρκους να μεθοδεύουν τον εποικισμό της. Ανακοίνωσε ήδη “επίσημα” ο Ερντογάν ότι θα ανοίξει λίαν προσεχώς ένα τμήμα της “περίκλειστης πόλης”, σε πρώτη φάση. Κι αργότερα βέβαια, στα εγκαταλελειμμένα ελληνοκυπριακά σπίτια, κτίρια και ξενοδοχεία της Αμμοχώστου ίσως δούμε να κυματίζει η ημισέληνος, με κόκκινο ή ασπροκόκκινο φόντο…
Και πώς να μην το προχωρήσουν, το άτιμο αυτό σχέδιό τους, οι Τούρκοι; Ποιός θα τους εμποδίσει να το υλοποιήσουν; Ο ΟΗΕ; Οι Αμερικάνοι; Οι Ευρωπαίοι; Ή μήπως οι Ελληνοκύπριοι κι εμείς οι “Ελλαδίτες”;
Πέρυσι έκανε ολόκληρη φιέστα στην παραλία της Αμμοχώστου ο ίδιος ο Ερντογάν με τα τσιράκια του. Και δεν υπήρξε καμία αντίδραση, πέραν από την έκδοση κάποιων ανακοινώσεων και ψηφισμάτων.
Φέτος ήταν έτοιμος να προχωρήσει σε χειρότερες προκλήσεις, αλλά, πανούργος όπως είναι, έκρινε πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα για να ξεμασκαρώσει τα σχέδιά του. Και περιορίστηκε να ανακοινώσει το μερικό, προς το παρόν, άνοιγμα της Αμμοχώστου. Κάλεσε μάλιστα τους πραγματικούς ιδιοκτήτες των ακινήτων της δύστυχης πόλης, τους Ελληνοκύπριους δηλαδή, να ενδιαφερθούν για το μέλλον των περιουσιών τους!
Ακούω κάποιους να λένε, πως δεν αποκλείεται να το δούμε, ακόμα κι αυτό. Ελληνοκύπριους δηλαδή, να αναγνωρίζουν την τουρκική κατοχή της Κύπρου, για να “ξεκαθαρίσουν” κάποιες από τις περιουσίες τους στην άλλοτε “περίκλειστη πόλη”!
Ακούω επίσης κάποιους να λένε, πως οι νεότεροι Ελληνοκύπριοι, αυτοί που δεν έζησαν τον Αττίλα και τα προηγηθέντα, έχουν “κουραστεί” από το ισχύον καθεστώς στο νησί. Και δεν θα έβλεπαν αρνητικό το διαμελισμό της Κύπρου, με τη δημιουργία δυο ξεχωριστών κρατών, με την αιτιολογία ότι “βαρέθηκαν να σηκώνουν τους Τουρκοκύπριους στις πλάτες τους”, από οικονομικής πλευράς τουλάχιστον(;).
Ακούω κι άλλα διάφορα που ψιθυρίζονται, και ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει ή αν δεν πρέπει να τους δώσω βάση.
Δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά όλα τούτα. Τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ, ο γερασμένος και αρτηριοσκληρωμένος “παλιολλαδίτης”, που μέχρι σήμερα ήξερα πως όλοι μιλούσαμε μόνο για τους ήρωες του Κυπριακού Πανθέου. Για Εκείνους που θυσίασαν τα νιάτα τους, ό,τι είχαν και δεν είχαν, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, για την ταλαίπωρη Πατρίδα.
Κυλάει ο χρόνος, περνούν τα χρόνια, ανανεώνονται οι γενιές. Κι είναι αλήθεια πως, ό,τι παραμένει στατικό, αργοπεθαίνει. Είναι επίσης αλήθεια, πως το Κυπριακό, που παραμένει άλυτο για τόσες δεκαετίες, έχει κουράσει, έχει απογοητεύσει, ή στην καλύτερη περίπτωση, έχει προβληματίσει, κυρίως επειδή προοπτικές μιας δίκαιης επίλυσης δεν είναι ορατές στον ορίζοντα.
Αυτές είναι οι πιο ήπιες και συνήθεις δικαιολογίες που μπορεί να εφεύρει και να υποστηρίξει, όποιος είναι έτοιμος να “σφυρίξει κλέφτικα”, να γύρει στο πλάι και να αποκοιμηθεί… Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Να πάρει το όπλο του, και να ανέβει στα κυπριακά βουνά; Ποιό όπλο, και σε ποιά βουνά…
Πάμε προς αναθεώρηση λοιπόν, των γενικοτέρων περί του Κυπριακού θέσεων και απόψεων; Πολύ “βεβιασμένο” και μάλλον πεσιμιστικό μοιάζει ένα τέτοιο συμπέρασμα, αλλά εκεί που έχουμε φτάσει, τίποτε πια δεν αποκλείεται.
Αυτό που παρατηρεί κανείς όμως είναι ότι, πάνω στα χώματα της Κύπρου έχουν μαζευτεί πολλά ξερόχορτα και εύφλεκτα υλικά. Οι θερμοκρασίες αυτή την περίοδο είναι πολύ υψηλές και κάνουν εξαιρετικά επικίνδυνη την κατάσταση. Σκέψου δηλαδή, τί έχει να γίνει, αν κάπου εκεί, ανάψει ένας κουζουλός μια φωτιά! Θα λαμπαδιάσει ο τόπος! Μπουρλώτο θα ξαναγίνουμε! Και δεν θάναι η πρώτη μας φορά… Ίσως νάναι όμως η τελευταία.
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019