«ΟΧΙ όχι ανέκραξε ο Ιούνης και ξερίζωσε πλουμιά και φορεσιές που χρόνια τώρα κρατάει άθικτες στου χρόνου την ναφθαλίνη. Όχι, εγώ τα κλείνω τα σχολεία ,που ακούστηκε φέτος να τα ανοίξω»;
Φώναξε, απείλησε, πέταξε το κλειδί στα μούτρα κάποιων παντοκρατόρων ,αλλά τελικά υποτάχτηκε , όπως τόσοι και τόσοι άλλοι έχουν κάνει στον καιρό τής δήθεν πανδημίας. Μα κι ο Σεπτέμβρης έκανε κι αυτός την επανάστασή του. « Μα εγώ τα ανοίγω τα σχολεία και τα κλειδιά δεν τα δίνω σε κανένα, ακούς σε κανένα». Πρασίνισε κιτρίνισε ,τίποτα δεν άλλαξε. Μάζεψε τα σπασμένα κι ο Σεπτέμβρης και πήγε να ανταμώσει τον Ιούνη κι αυτόν στην μαύρη θλίψη βουτηγμένο. Άνοιξαν αγκαλιές, μα πριν προλάβουν φιλί να δώσουν αδελφικό, τους συνέλαβαν για παράβαση κανόνων και τους έκοψαν τσουχτερό πρόστιμο. Μεσολάβησε η φιλόστοργη μάνα φύση κι αφέθηκαν ελευθέρα τα παιδιά της. Αγνώριστα κατάντησαν από τις παρεμβάσεις των κρατούντων τα ινία της κλιματικής αλλαγής. Το κατάλαβε ο Ιούνιος κι οι νόμοι είχαν πέσει θύματα εκμετάλλευσης. Από απόσταση δυο μέτρων πήρε το κλειδί του ανοίγματος των σχολείων και καλοπροαίρετος ο Σεπτέμβρης αποφάσισε πώς έπρεπε να δανείσει στον Ιούνη και τα εξαρτήματα της φορεσιάς του. Σύννεφα δακρυσμένα, μπουμπουνητά,έναν αλήτη άνεμο να σουλατσάρει δήθεν ψιλοφθινοπωρινός, και κεραυνού φωτιά να κάψει τους υπαιτίους, μα δυστυχώς πάλι αθώοι την πληρώσαν.Αγνώριστος ο Ιούνης, αμάθητος να κολωσέρνει βροχές και παγωμένες ώρες, κρύφτηκε στου σύννεφου την ομπρέλα, περίεργος τι τάχα θα συμβεί με την άφιξή του φέτος.
Δευτέρα 1 Ιουνίου, μα όχι δεν είναι δική του τούτη η Δευτέρα. Αλλιώτικοι οι δρόμοι που περπάτησε οι περυσινοί, αλλιώτικες οι σχολικές αυλές ,κι οι τάξεις σε διάταξη χολέρας. Πένθιμο το σκηνικό στο προαύλιο, κανένας δεν γελά κι οι γλυκές φωνούλες αφανισμένες από τον φόβο που όλοι μαζί οι μεγάλοι κατάφεραν κι έσπειραν στις παιδικές ψυχούλες. Μα το πιο αποκρουστικό, είδε πολλά γλυκά μουτράκια μαντρωμένα ,σε κάτι που το λένε «μάσκα» μα έμοιαζε με μπούργκα αλλοφύλων.
Η παρθενιά της ελληνικής ομορφιάς κινδυνεύει, όπως κάποτε το αρχαίο κάλλος διώχτηκε παραμερίστηκε κι αφορίστηκε. Ισχύουν ακόμη οι αφορισμοί μάς πληροφόρησαν οι ειδήσεις. Τελικά ο εκκλησιαστικός μεσαίωνας ποτέ του δεν εχάθη. Πάγωσε ο Ιούνης και κρύος ιδρώτας πήρε να κυλά από το άλλοτε καυτό μέτωπό του. Άνοιξε τα μάτια να μη χάσει τίποτα από τα καινούρια. Κι ως χάζευε βγήκε από τον κρυψώνα του κι έλαμψε ολόλαμπρος ο βασιλιάς της μέρας Κι εκεί να δεις χαρές που ξεπορτίσαν. Ανοίξανε αγκαλιές μα δεν βρήκαν κανένα σώμα να αγκαλιάσουν, πάγωσαν στα χείλη τα φιλιά, οι γονικές συμβουλές να τριβελίζουν τα αφτιά τους κι η φωνή της δασκάλας « μείνετε μακριά ο’ ένας από τον άλλον» για μια στιγμή μονάχα έπιασε τόπο κι ευθύς αμέσως η γήινη μεραρχία των αγγέλων, ξηλώνει κανόνες και πρωτόκολλα και ένα ασυγκράτητο παιδομάνι πήρε να αλωνίζει στο προαύλιο που τόσους μήνες μόνο κι έρημο, μοιάζει να προσθέτει στις χαρές των παιδιών τα δικά του ξεφωνητά. Κτύπησε για μέσα το κουδούνι μα αυτή η τάξη που τους έβαλαν δεν ήταν η δική τους. Που είναι οι υπόλοιποι συμμαθητές τους , το χέρι δεν φτάνει να δανείσει στον διπλανό την γομολάστιχα κι ούτε να ψιθυρίσει το μυστικό στης φίλης το αφτάκι.
Χτύπησε γλυκά για διάλειμμα το κουδούνι. Εδώ ο κακός χαμός. «Έξω εσείς, μέσα εσείς για μάθημα». Ποιος φωστήρας το αποφάσισε αυτό. Στο προαύλιο στην ώρα του διαλείμματος γίνεται η έναρξη της εκτόνωσης κι ανάκτηση της ελευθερίας. Τόσα μη, όχι και απαγορεύεται πρώτη φορά αντηχούν σε αμάθητα αφτάκια. Πόλεμος στις παιδικές ψυχούλες που τα σημάδια του εύκολα δεν θα σβήσουν.
Πώς να ερμηνεύσουν τα ανερμήνευτα , η πρώτη γεύση της στέρησης της ελευθερίας δεν θα’ ναι ανώδυνη.
Ποια κακιά μάγισσα, το όνειρο της νέας γενιάς φυλάκισε σε στεγανά κελάρια και χαλινάρι έβαλε στο μέλλον των παιδιών που στρώναμε την στράτα τους με μέλι. Όμως δεν τέλειωσαν όλα. Υπάρχει ακόμη η σημαία στο κοντάρι, Υπάρχουν μια δυο εικόνες των ηρώων του γένους μας. Υπάρχει ο χάρτης της Ελλάδος αλώβητος κι ας βάλλονται από παντού τα σύνορα της . Κι όμως είναι φανερή η απαξίωση, από στόματος των ανωτέρων αρχόντων της πατρίδα μας. Ναι η απαξίωση της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας , της παράδοσης και των ιερών μας συμβόλων είναι γεγονός. Ως τώρα εμείς κάναμε το καθήκον μας. Διδάξαμε τα απέθαντα ιδεώδη της φυλής μας, αλλά και σεβασμό κι αγάπη για των άλλων τις πατρίδες. Ως πότε οι σπόροι, λόγοι οι δικοί μας θα καρπίζουν; Τα εύφορα πνεύματα που αιώνες καλλιεργούντο στο φυτώριο του σχολείου, φαίνεται να αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια της Νέας Τάξης.
Η Κλεψύδρα της παγκοσμιοποίησης καταβροχθίζει, θρησκείες ,παραδόσεις , ισοπεδώνει Έθνη και ανακατώνει λαούς. Κι εσείς παιδιά « της Ελλάδος παιδιά « θα μοιράζεστε το όνομα σας με άλλα παιδιά που ουδεμία σχέση έχουν με όσα μέχρι τώρα σας μάθαμε ότι σαν ανήκουν. Εσείς της Ελλάδος παιδιά, αλλά κι όλου του πλανήτη δυστυχισμένα φυτώρια, άλλη τύχη σας ετοιμάζουν αυτοί που λένε ψέματα σε όλες τις γλώσσες.
Άτυχη γενιά που καθίσατε Ιούνη μήνα στα θρανία, για να επανέλθετε τον Σεπτέμβριο και να σας κλείσουν πάλι σε καραντίνα ως προμηνύουν τα στοιχεία των αστοιχείωτων. Εμείς όσο ζούμε θα γίνουμε οι φρουροί της παράδοσης ,οι θεματοφύλακες της ιστορίας και των ιδανικών μας, αλλά ως πότε . Ο Ιούνης δεν άντεξε ,μαυροφόρεσε κι άλλο και τράβηξε να τελειώσει την θητεία των 30 ημερών, την πιο μαύρη θητεία από την εποχή των πολέμων. Τότε όμως υπήρχε αντρειοσύνη, παλληκαριά, λεβεντοσύνη που έριχνε λίγο λευκό στο γκρίζο. « Αντέξτε Ελληνόπουλα την πειραματική μοναξιά» έγραψε με το χέρι μιας ηλιαχτίδας ,πάνω στα απολυμασμένα με δηλητηριώδη υγρά θρανία, ο Ιούνης κι αποχώρησε, θύμα της επιβεβλημένης δουλείας κι ίδιος.
(*) Η κ. Ελένη Μανιωράκη – Ζωϊδάκη είναι δασκάλα, λογοτέχνις
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019