Κύριε Περιπατητή,
Θυμάμαι, όταν ήμασταν φοιτητές και κατεβαίναμε στα σπίτια μας, για καλοκαίρι… μεταξύ μας τώρα, ένα καλοκαίρι μάλλον σύντομο, αφού με πρόφαση την εκκρεμότητα σε κάποια εργαστήρια, αναχωρούσαμε και πάλι για να ξαναγυρίσουμε στην ακόμα πιο ελεύθερη και ανέμελη φοιτητική ζωή. Ίσως και γιατί μας περίμεναν κάποιες αισθηματικές εκκρεμότητες και υποχρεώσεις, μη ανακοινώσιμες, προς το παρόν! Η δικαιολογία, πάντως, ήταν πιστευτή, κατανοητή και έτσι είχαμε την αμέριστη συμπαράσταση (και συμπαράταξη –καλή του ώρα) από την οικογένεια: «Το παιδί έφυγε νωρίς, γιατί του έχουν φορτώσει κάτι εργαστήρια», έλεγαν με μισό παράπονο και μισή υπερηφάνεια οι γονείς, στους γνωστούς και φίλους, που ρωτούσαν για εμάς…
Κύριε Περιπατητή, φοβάμαι ότι με την αναφορά στα φοιτητικά μας χρόνια, κινδυνεύω να ξεστρατίσω από το θέμα μας… θυμόμαστε όλοι, λοιπόν, την ανέμελη φοιτητική ζωή, με αυξημένη την αίσθηση της ελευθερίας, λόγω διακοπών. Θυμάμαι, ακόμα και κάποιες φορές, σπάνια βέβαια, να επιστρέφουμε από την «Αριάδνη» (5 χλμ.) στις 4 ή 5 το πρωί, με τα πόδια, παρέα, τραγουδώντας τους κλασικούς (σήμερα) και σύγχρονους (τότε) δημοφιλείς έλληνες συνθέτες. Και μια και αναφέραμε την «Αριάδνη», να μνημονεύσουμε και τον ιδιοκτήτη επιχειρηματία Ηλία Μαθιουδάκη, που ήταν πανταχού παρών. Παρόλα ταύτα, κατόρθωνε να συντονίζει και το πρόγραμμα, εναλλάσσοντας τους 45ρηδες δίσκους στα δύο τζουκ – μποξ, ενώ χορεύαμε μπλουζ (που κυρίως μας ενδιέφερε) στην ωραιότερη, θερινή πίστα του κόσμου (…έτσι για έμφαση!), περιτριγυρισμένη με άνθη και φυτά. Ευγενέστατος, Κύριος με όλη τη σημασία της λέξης, ανοιχτοχέρης και άριστος επιχειρηματίας.
Κάπως έτσι ήταν οι χρονικές υπερβάσεις μας. Ακόμα και ως φοιτητές, αισθανόμασταν τύψεις για αυτή την πρωινή μας επιστροφή στο σπίτι. Εκτός των άλλων και με το φόβο μήπως (και αν) ξυπνήσουμε τους γονείς μας, (αν και δεν υπάρχει γονιός με παιδιά, που να μην έχει στημένο το αυτί του, για να βεβαιωθεί για την επιστροφή του νέου ή της νέας)… Όμως, τα χρόνιας πέρασαν. Μεγαλώσαμε και παραμεγαλώσαμε. Δημιουργήσαμε τις δικές μας οικογένειες και η φανταστική σκυτάλη του ενδιαφέροντος για την επιστροφή των παιδιών μας, από τη βραδινή τους έξοδο, πέρασε στα χέρια μας…
Μάθημα 1ο. Βρεθήκαμε, λοιπόν, προσκεκλημένοι στο σπίτι κάποιου γνωστού μας, για να περάσουμε το βράδυ, όπως ήταν τότε η πρακτική στις κοινωνικές επαφές, πράγμα που συνηθίζεται και στις μέρες μας, νομίζω. Κουβέντα στην κουβέντα η ώρα πέρασε και θα είχε πάει περασμένα μεσάνυχτα … και βάλε. Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις το μυαλό ψάχνει μια αθώα και αυτονόητη αφορμή, για να δικαιολογήσει την αποχώρηση, ώστε να μη θεωρηθεί ότι η βραδιά δεν ήταν ευχάριστη και ενδιαφέρουσα… οπότε, σ’ αυτή τη μεταμεσονύχτια ώρα, εμφανίζονται οι δύο κόρες του οικοδεσπότη, ντυμένες και στολισμένες στην «πένα». Μας καλησπέρισαν, ευγενέστατες και γεμάτες χαρά και πλατύ χαμόγελο. Ήταν φοιτήτριες… και αμέσως μετά, χωρίς να μεσολαβήσει κάτι άλλο, μας …καληνύχτησαν, αναχωρώντας για τη νυχτερινή τους έξοδο. Έμεινα εμβρόντητος και ενεός με την ώρα εξόδου των κοριτσιών, αλλά η μητέρα τους, λίγο να διάβασε τη σκέψη μου, λίγο για δικαιολογία, με χαμόγελο και με βλέμμα κατανόησης, είπε: «Τώρα, αυτή είναι η ώρα που βγαίνουν για βράδυ, οι νέοι» (και οι νέες, σκέφτηκα)! Όσο ζεις, μαθαίνεις…
Μάθημα 2ο. Η άφιξη του πλοίου από Αθήνα (από Πειραιά, πιο σωστά) είναι στις 06:30… Με περισσή χαρά και υπερηφάνεια, επιβιβάστηκα στο αυτοκίνητό μας και ξεκίνησα για να κατέβω στο λιμάνι, ώστε να υποδεχτώ την κόρη μας, που τώρα πια ήταν φοιτήτρια. Και ένα τέτοιο γεγονός ξεκινά με την υποδοχή στο λιμάνι. Κατεβαίνοντας τη Δουκός Μποφώρ και πάνω στη στροφή του «Τέννις» (Σύλλογος Αντισφαίρισης), αναγκάστηκα να κόψω ταχύτητα. Υπήρχε ένα αδιευκρίνιστο πλήθος νέων στο δρόμο, άλλοι σε «πηγαδάκια» να συζητούν, άλλοι καθισμένοι κατάχαμα στα πεζοδρόμια και σχεδόν όλοι με το ποτό στο χέρι, που παραμέριζαν απρόθυμα στη διέλευση του δικού μου οχήματος, αλλά και όλων των άλλων, φαντάζομαι… Επιστρέφοντας στο σπίτι, ανέφερα το γεγονός στην κόρη μου κι εκείνη με πληροφόρησε ότι στο σημείο αυτό λειτουργεί κάποια «ντίσκο» και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, οι θαμώνες διαλύονται πολύ μετά το «πρώτο φως», δηλ. 8 – 8:30 το πρωί και βάλλε! Αυτό ήταν το δεύτερο μάθημα, πάνω στα ωράρια της μεταμεσονύχτιας εξόδου των νέων (και νεανίδων, βεβαίως, βεβαίως)!
Κύριε Περιπατητή, προσπαθώ να εξηγήσω το φαινόμενο της καθυστέρησης της βραδινής εξόδου καθώς και της παράτασης της λήξης της νυχτερινής «διασκέδασης». Αφήνω κατά μέρος τη «διασκέδαση», που μόνο διασκέδαση δεν είναι, αν δεν συνοδεύεται από ικανές δόσεις αλκοόλ (για να μην προχωρήσω σε άλλο θέμα). Μου είναι αδύνατο να θεωρήσω διασκέδαση με τη μουσική στη διαπασών, με τη συνομιλία σχεδόν αδύνατη, παρά μόνο «στο αυτί», κατά παραβίαση του προσωπικού χώρου, με την κατανάλωση και μίξη οινοπνευματωδών ποτών, το στρίμωγμα των θαμώνων αγεληδόν και την παράταση του ωραρίου μέχρι πρωίας και… Αφήνω κατά μέρος την ενόχληση των περιοίκων από την ένταση του ήχου και την παραβίαση των όρων της κοινής ησυχίας. Ως γνωστό, κανένα κέντρο δεν έχει άδεια λειτουργίας για τη νυχτερινή μουσική και στην περίπτωση της παραβίασης του ωραρίου της κοινής ησυχίας οι έλεγχοι γίνονται σπάνια και με απροθυμία…
Ίσως, έχει αλλάξει η ψυχολογία του πλήθους, ίσως η τεχνολογία, ίσως οι επιταγές και τα παραδείγματα από τα ΜΜΕ. Διότι, δε νομίζω ότι από τη μια γενιά στην άλλη, η βιολογική αλλαγή να μπορεί να έχει δημιουργήσει τέτοια διαφορά. Φαίνεται, όμως, ότι η σημερινή διασκέδαση, όπως έχει διαμορφωθεί και το ωράριο που ακολουθείται, έγινε σταδιακά, κάτω από όλους αυτούς τους παράγοντες (τεχνολογία, ΜΜΕ, κοινωνικές σχέσεις κ.ά.). Η παράταση του ωραρίου και η σταδιακά επερχόμενη κόπωση, οδηγεί στην πτώση της αντίστασης των θαμώνων και αυτή με τη σειρά της στην απεμπλοκή από τα σημαντικά, μουσική απρόσωπη, λόγια κλισέ και συνήθως μόνο beat, στην κατανάλωση περισσότερου αλκοόλ και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται… Με λίγα λόγια, οι νέοι δεν το θεωρούν διασκέδαση αν η παραμονή τους, έξω, δεν δει το «πρώτο φως»! Έλεος…
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Ε.Κ.Μ
Ep.Peripatitis@gmail.com
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019