Η διασπαστική “κατάρα” του Κέντρου…

Του Κώστα Τριγώνη

Παλεύει, χρόνια τώρα, από το 2010, ο χώρος του Κέντρου (ή της “κεντροαριστεράς”, όπως τον θέλουν πολλοί, ή του ΠΑΣΟΚ όπως λένε οι περισσότεροι), να ξεπεράσει την κρίση και να μην αφανισθεί, μπαίνοντας στο διαβόητο “χρονοντούλαπο της Ιστορίας”.

Πέρασε από σαράντα κύματα, ο συγκεκριμένος χώρος, άλλαξε αρχηγούς και ονομασίες, κι έφθασε στο σημερινό ΚΙΝΑΛ. Που, ευνοημένο κι από τις περιστάσεις, έδωσε την αίσθηση πως στην παρούσα φάση τουλάχιστον, είχε αρκετά περιθώρια επιβίωσης, αναδιοργάνωσης και ανασύνταξης.

Όλα τα υπολόγισαν οι κρατούντες, εκτός από την… προϊστορία. Ξέχασαν δηλαδή πως, ανέκαθεν ο πολυσυλλεκτικός αυτός χώρος, κατατρυχόταν από μια φοβερή κατάρα: τη διάσπαση. Την ώρα που πήγαινε να ανασηκωθεί, η κατάρα του έκοβε τα πόδια και ξανάπεφτε καταγής. Μόνο όταν, στο πέρασμα του χρόνου,  βρισκόταν στο τιμόνι του κάποια “χαρισματική” προσωπικότητα, το Κέντρο ξαναστεκόταν στα πόδια του. Μέχρι το επόμενο φύσημα του ανέμου…

Μεταπολιτευτικά, μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου μπόρεσε να συμμαζέψει τα κομμάτια του χώρου, να παρασκευάσει μια στέρεη συγκολλητική ουσία και να δημιουργήσει ένα δυνατό “κόμμα εξουσίας”. Που άντεξε αρκετά χρόνια, δημιούργησε την αναγκαία υποδομή και κυβέρνησε τον τόπο, όπως τον κυβέρνησε τέλος πάντων.

Οι διάδοχοί του πορεύτηκαν με βάση την κεκτημένη ταχύτητα που είχε προσδώσει στο κόμμα του ο Ανδρέας. Μέχρι που, το 2010, δεν φύσηξε απλώς ο άνεμος, αλλά προκλήθηκε ένας πολιτικοοινωνικοοικονομικός τυφώνας, που σάρωσε τα πάντα, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες.

Ενώ λοιπόν τώρα άρχισε σιγά – σιγά να σηκώνει κεφάλι το ΚΙΝΑΛ, η κατάρα της διάσπασης βρήκε τρόπο να ξαναβγεί από το καβούκι της. Και να σηκώνει άγρια, φουρτουνιασμένα κύματα, που απειλούν να καταπιούν το εξασθενημένο κεντρώο σκαρί…

Τώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, το ΚΙΝΑΛ δεν ήταν και ό,τι σταθερότερο. Ένας αχταρμάς ήταν. Κάτι σαν πειρατικό πλοιάριο, όπου οι κωπηλάτες έκαναν του κεφαλιού του. Άλλος κωπηλατούσε προς τα δεξιά, άλλος προς τα αριστερά, άλλος κορόϊδευε τους άλλους και τα μούτρα του.

Δεν μπορούσε ένα τέτοιο καραβάκι να αντέξει για πολύ. Κινδύνευε κάθε στιγμή να μπατάρει. Αλλά, πως θά ΄κανε τέτοια στραβοτιμονιά και θα τραβούσε “καρφί” προς την πλησιέστερη ξέρα, κανείς δεν το περίμενε, όταν φαινόταν πως είχε τόσο πλατύ ορίζοντα μπροστά του.

Τώρα, όλοι περιμένουν να δουν τί θα απογίνει. Αν και κάποιες εξελίξεις προδιαγράφονται από καιρό. Απομένει η θλιβερή επιβεβαίωσή τους.

 

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑ
Click to Hide Advanced Floating Content