Ευκαιρία Ανασύνταξης Για Την Ευρώπη

Άρθρο του Γιώργου Α. Ζερβάκη(*)

Η κρίση με την οποία είναι αντιμέτωπη η Ευρώπη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ελληνική κρίση, υπό το πρίσμα των πεπραγμένων των κοινοτικών Συνόδων Κορυφής της ΕΕ, του πολλούς συμβιβασμούς που αναπτύχθηκαν καθώς κατέρρεαν οι ψευδαισθήσεις, μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες μιας γενικότερης ανάταξης και ανασύνταξης δυνάμεων για την ευρωπαϊκή ενοποίηση; Την ώρα της δημοσιονομικής κρίσης, που αποκάλυψε με τον πιο εμφαντικό τρόπο, ότι η οικοδόμηση της Ευρώπης την τελευταία 20ετία ενώ ξεκίνησε με έναν ρεαλιστικό οραματισμό, κάπου έχασε τον προσανατολισμό της, από την ισχυρότερη  παρουσία του διακυβερνητισμού και ενός ασύμβατου εν μέρει εθνοκεντρισμού. Απέναντι στον οραματισμό που συμβάδιζε με τις ιστορικές αναγκαιότητες που προέκυπταν από ενίσχυση των πολιτικών Συνοχής, την επανένωση της Γερμανίας, από την πτώση των Τειχών της ψυχροπολεμικής διαίρεσης της Ευρώπης, από την ένταξη των Κοινωνιών και των Κρατών της Ανατολικής Ευρώπης στην ευρωπαϊκή οικογένεια και τις προσδοκίες τους για δημοκρατία, κοινωνικά δικαιώματα, που είχαν στερηθεί από τον μισό αιώνα επικράτησης ολοκληρωτικών καθεστώτων, εμείς, οι κυβερνήσεις μας, κινηθήκαμε στον αστερισμό της θεσμικής στασιμότητας.

Το διάστημα μεταξύ των ευρωεκλογών του 2014 και αυτών του 2019, αφήνει μέσα από τις προσπάθειες της Επιτροπής Γιούνκερ να αποτυπωθεί ότι, μπορεί να προσδωθεί ουσιαστικό περιεχόμενο στην  προοδευτικά αναπτυσσόμενη ταύτιση του ευρωπαϊκού και του εθνικού συμφέροντος. Στις επτά δεκαετίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης, υπήρξαν προσπάθειες που αποτέλεσαν εμβληματικές χρονικές περιόδους, εφοδιάζοντας και προσδίδοντας στην Ένωση την κατάλληλη ώθηση, τον προσανατολισμό για να πραγματοποιήσει βήματα ουσίας. Όμως, η πολυπλοκότητα του κοινοτικού μηχανισμού, η διακυβερνητικού προσδιορισμού αντίληψη, επέφερε και την επακόλουθη επικράτηση των ανταγωνιστικών εθνικών συμφερόντων έναντι του κοινοτικού, και τελικά την απαισιοδοξία που εκμεταλλεύθηκαν οι θιασώτες της Ευρώπης ala carte, οι λογικές της αυτοεξαίρεσης του opting out, οι μειοψηφικοί ιδεοληπτικοί του ακραίου συντηρητικού εθνικιστικού ευρωσκεπτικισμού όσο και οι φοβικοί του αριστερού αντιευρωπαϊσμού.

Και σήμερα, τι υπάρχει στην υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Υπάρχει ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό πρόβλημα, υπάρχουν όμως και τα επιμέρους εθνικά προβλήματα,  προβλήματα πολιτικών συστημάτων, οικονομικά, κοινωνικά. Και αυτά τα δυο έχουν αλληλένδετα στοιχεία. Πριν από 15 χρόνια, η ΕΕ έκανε την ορθή στρατηγική επιλογή να εισχωρήσουν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε διαδοχικά κύματα διεύρυνσης χώρες της Κεντρικής-Ανατολικής Ευρώπης, της Βαλτικής, η Κύπρος. Μια στρατηγική που ήταν ετεροβαρής, καθώς δεν συνοδεύθηκε από την αναγκαία εμβάθυνση. Την ίδια περίοδο επίσης, η εξαιρετικά σημαντική υπόθεση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, βρήκε την απορριπτική θέση σε δυο δημοψηφίσματα στην Γαλλία και στην Ολλανδία, χώρες του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΟΚ, όπου αποτυπώθηκε αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Μιτεράν: Στα δημοψηφίσματα, ο λαός καλείται να ψηφίσει, χωρίς να γνωρίζει το πραγματικό στοιχείο του δημοψηφίσματος.

Το τι χρειάζεται σήμερα στην ΕΕ θέλει απαντήσεις. Η ανάπτυξη μιας κοινοτικής ατζέντα, τέτοια που να συνδέει οριζόντιες πολιτικές και όχι να κατακερματίζει και να κατασπαταλάει την αναγκαία στρατηγική. Η Ευρώπη, έχει ανάγκη από μια προσπάθεια που θα την βάλει εκ νέου σε διαδικασία επανεκκίνησης του κοινοτικού κεκτημένου, σε επαναπροσδιορισμό του τρόπου λήψης αποφάσεων, αλλά και των θεσμικών κενών που προέκυψαν από την αδυναμία των εθνικών κυβερνήσεων .

Σήμερα, που η έκκληση για μια μεγάλη θεσμική επαναφορά αποτελεί αναγκαιότητα, η Ευρώπη δεν έχει ανάγκη από την εκ νέου ταύτιση της με τις λογικές των εθνικών αγκυλώσεων, που προκαλούν θεσμική ακινησία, αλλά να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των Πολιτών μέσα από μια μεγάλη αλλαγή.

Ο αγώνας για την θεσμική ευρωπαϊκή δημοκρατία, τον στόχο της ευρωπαϊκής δημοκρατικής ομοσπονδίας, είναι διαρκής, ένας αγώνας ο οποίος απαιτεί την συστράτευση όλων των ευρωπαϊκών δημοκρατικών, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Και είναι αυτή η συστράτευση που μπορεί να ταυτισθεί με την αναγέννηση του ευρωπαϊκού σχεδίου ενοποίησης. Αυτή μπορεί να είναι η απάντηση απέναντι στις έξαλλες δυνάμεις που θέλουν την διάλυση της Ευρώπης. Μια ευκαιρία ανασύνταξης για την Ευρώπη, για τους Πολίτες της.

 

(*) Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.

Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για τον ιστότοπο neadrasis.gr

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑ
Click to Hide Advanced Floating Content