Κύριε Περιπατητή,
τελευταία, τριγυρίζουν στο μυαλό μου δύο έννοιες, γύρω από τις οποίες εκτυλίσσεται η ζωή και η δράση, στην καθημερινότητά μας. Αυτές είναι η Δόξα και το Χρήμα. Έννοιες, που άλλοτε αλληλοσυμπληρώνονται και άλλοτε δρουν ανταγωνιστικά, η μία ως προς την άλλη. Είναι γνωστή η φράση: «Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δόξαν, ουδείς»! Δεν θα εκπλαγώ, όμως, αν κάποιος μας πληροφορήσει, ότι στις μέρες μας –και όχι μόνο- μπορεί να ισχύει και το αντίθετο… Μία διαφορά, αν και όχι η μοναδική, που χαρακτηρίζει τις έννοιες αυτές, είναι και το ότι, η μεν δόξα σχετίζεται με το χώρο του πνεύματος, ενώ το χρήμα παραπέμπει στα υλικά αγαθά και είναι το κυριότερο μέσο για την απόκτησή τους.
Όπως καταλαβαίνουμε το φαινόμενο κατά το οποίο, ένας φτωχός μπορεί να γίνει φτωχότερος, με τον ίδιο τρόπο κατανοούμε το γεγονός, ότι και ένας πλούσιος μπορεί να γίνει πλουσιότερος. Όχι πως ένας φτωχός δεν μπορεί να πλουτίσει ή ένας πλούσιος να χάσει ό,τι έχει και δεν έχει… Όμως, ο φτωχός δύσκολα γίνεται πλούσιος (εκτός αν του χαμογελάσει η τύχη, σε κάποιο τυχερό παιχνίδι … πράγμα σπάνιο και στατιστικά ασήμαντο) και ένας «συνετός» πλούσιος δύσκολα καταλήγει στην ανέχεια… Όλοι, όμως, οι άνθρωποι, φτωχοί και πλούσιοι, νέοι και … λιγότερο νέοι, έξυπνοι και ιδιώτες (idiots), μοιράζονται μια μεγάλη πίτα, ακόμα και μεγαλύτερη απ’ αυτή που κόβουμε την πρωτοχρονιά και μάλιστα η πίτα αυτή έχει δυο χαρακτηριστικά: το ένα είναι ότι κάθε χρόνο μεγαλώνει. Το δεύτερο είναι ότι δεν μοιράζεται σε ίσα κομμάτια!
Η πίτα αυτή ονομάζεται «παγκόσμιος πλούτος», ο οποίος στην αυξητική του πορεία, έφτασε, εφέτος, στο ύψος των $400 ΤΡΙΣεκατομμυρίων. Και όταν λέμε Παγκόσμιος Πλούτος, εννοούμε μετοχές, ομόλογα και άλλα τραπεζικά «προϊόντα», κυρίως όμως και ακίνητα (real estate, για όσους δεν κατάλαβαν)! Η αύξηση της πίτας οφείλεται, κυρίως, στην ανάκαμψη των χρηματιστηρίων, αφού οι κυβερνήσεις διοχέτευσαν δισεκατομμύρια, στις οικονομίες τους, για να αποτρέψουν την κατάρρευση από την εξάπλωση της πανδημίας. Εδώ, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, αφού πάνω από τις μισές μετοχές ανήκουν στους πλουσιότερους επιχειρηματίες του πλανήτη. Έτσι εξηγείται το γιατί ωφελήθηκαν οι «έχοντες», σε μια δύσκολη, για τους άλλους, περίοδο… Σύμφωνα με το δεύτερο χαρακτηριστικό, δηλ. εκείνο της ανισότητας στη μοιρασιά, από τα 7,5 δισεκατομμύρια των συνανθρώπων μας, οι μισοί μοιράζονται κάτι λιγότερο από το … 2% της πίτας, δηλ. του παγκόσμιου πλούτου. Άρα, στους μισούς ανθρώπους του πλανήτη μένει να μοιραστούν κάτι ψίχουλα… αντίθετα, εκείνοι που κατοικούν στο … ρετιρέ της πυραμίδας των πλουσίων, είδαν την περιουσία τους να μεγαλώνει και μάλιστα στη δύσκολη περίοδο του κορωνοϊού. Τελικά, για το θέμα στην ανισότητα της μοιρασιάς, να συγκρατήσουμε ότι το 10% του πληθυσμού κατέχει το 89% του παγκόσμιου πλούτου.
Όμως, αρκετά ασχοληθήκαμε με το χρήμα· και ο λόγος, ίσως, να είναι το ότι στον καθένα αρέσει να ασχολείται πιο πολύ με εκείνο που δεν έχει… Από την άλλη, είπαμε πως έχουμε τη Δόξα. Αυτή είναι μια ιδέα, που η απόκτηση ή ο τρόπος της κατάκτησής της δεν είναι γραμμένη σε κανένα βιβλίο. Αυτοί που την κατακτούν, το συνειδητοποιούν … πιο πολύ, εκ των υστέρων!
Κύριε Περιπατητή, φοβούμαι ότι περάσαμε σε χώρους, που δεν είμαστε ειδικοί και υπάρχουν άλλοι, με γνώσεις και σπουδές, που μπορούν να τα περιγράψουν καλύτερα. Όμως, την έννοια της Δόξας, μου φαίνεται ότι όλοι μας την κατανοούμε… είναι αυτή η καλή και μεγάλη φήμη που κατακτά κάποιος, που έχει επιτελέσει κάποιο ιδιαίτερα μεγάλο κατόρθωμα στο χώρο του πνεύματος, στην επιστήμη, στην πολιτική, στον αθλητισμό… Μπορεί η δόξα να συνοδεύεται και από χρήμα (Μέσι, Ρονάλντο, Αντετοκούνμπο, Λεμπρόν κ.ά.) και άλλοτε όχι (Αϊνστάιν, Νεύτων, Μπετόβεν, Βαν Γκογκ, κ.ά.). Αναφερθήκαμε σε πρόσωπα που δοξάστηκαν στο χώρο τους, σχετικά πρόσφατα κι όχι σε μορφές, που δοξάστηκαν και τους απονεμήθηκε ο τίτλος του «Μεγάλου»· όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης, που αιματοκύλησε την Ευρώπη. Δεν ξέρω αν ήταν αρκετή η συνεισφορά του στο χώρο της Νομικής (όχι αυτής της Σόλωνος!). Πάντως, ο ίδιος αναφέρει, εξόριστος πλέον, για τον Ναπολεόντειο Κώδικα: «Η πραγματική μου δόξα δεν είναι ότι κέρδισα 40 μάχες. Το Βατερλώ θα σβήσει την ανάμνηση τόσων πολλών νικών. Αυτό που τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει, αυτό που θα ζει για πάντα, είναι ο Κώδικάς μου»… Να μιλήσουμε για τους αιμοβόρους κατακτητές Αττίλα ή τον Τζένγκις Χαν; Περιττό. Μπορεί να δοξάστηκαν στις μέρες τους, αλλά κανείς δεν ζηλεύει τη δόξα τους… Εμείς, πάντως, είχαμε τον Αλέκο μας. Πήρε αμπάριζα την Ασία και έφτασε ως τις Ινδίες. Γιατί; Για να εκπολιτίσει όλους τους λαούς που ζούσαν εκεί. Έτσι μάθαμε. Και αν δεν του έβαζε φρένο ο στρατός του, θα είχε φτάσει ως την Κίνα και σήμερα, είτε οι Κινέζοι θα μιλούσαν Ελληνικά ή εμείς Κινέζικα!
Και έτσι, για να έρθουμε σε μια σύγχρονη δόξα του παγκόσμιου αθλητισμού, που συνδυάζει δόξα και χρήμα, στο Σέρβο, Νο 1 στον κόσμο τενίστα, Νόβακ Τζόκοβιτς. Έχει κατακτήσει τα πάντα στο χώρο του αθλήματός του και τα €150.000.000 που είναι η σημερινή περιουσία του, κάθονται υπομονετικά και περιμένουν … αύξηση, όπως όλοι μας, εξάλλου! Και αυτή η αύξηση θα γίνει με τις κατακτήσεις νέων μεγάλων διεθνών διοργανώσεων. Ο ίδιος, θεωρεί πιο σημαντική κατάκτηση, το Παράσημο του Τάγματος του Αγίου Σάββα, ιδρυτή της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας από τον Πατριάρχη της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ειρηναίο, για τη συμβολή του στην ανακαίνιση εκκλησιών, στη Σερβία. Ο πεντάγλωσσος «Νόλε» (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και σερβικά), που είναι παντρεμένος με τη φίλη του από το λύκειο, Γελένα Ρίστιτς, έχει δυο γιους 8 και 5 ετών, έχει αναπτύξει σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο στη χώρα του και δικαιολογημένα έχει την εκτίμηση των συμπατριωτών του.
Εκτός από φανατικός Ορθόδοξος είναι και φανατικός αντιεμβολιαστής. Πρόσφατα (Ιαν. 2022), με σκοπό να κατακτήσει άλλο ένα Αυστραλιανό Όπεν (και να αυξήσει την περιουσία του κατά €3.200.000, αν όλα πήγαιναν καλά γι’ αυτόν), εμφανίστηκε στις τοπικές αρχές, ανεμβολίαστος πάντα, με κάποιο χαρτί «εξαίρεσης». «Τι είναι αυτό το χαρτί;», θα του είπαν. «Εμείς, εδώ έχουμε περάσει το πιο σκληρό lockdown και λυπούμαστε, αλλά δεν δεχόμαστε ανεμβολίαστους, ό,τι χαρτί και αν κρατάνε», υποθέτουμε ότι θα ήταν ο φανταστικός διάλογος του υπαλλήλου με τον Τζόκοβιτς, στο αεροδρόμιο. Τι κι αν κατέφυγε και εξάντλησε όλα τα νόμιμα μέσα, με δικηγόρους πρώτης γραμμής και με την υποστήριξη Προέδρου και Πρωθυπουργού της Σερβίας, καθώς και των Σέρβων μεταναστών στην Αυστραλία. Στο τέλος, ο Νο 1 τενίστας απελάθηκε. Διότι σε μια σοβαρή χώρα όπως η Αυστραλία, στο τέλος θα γίνει αυτό που πρέπει … οι κανόνες εφαρμόστηκαν και για κείνον όπως για τον καθένα.
Το περιέγραψε πολύ καλά ο Πρωθυπουργός της χώρας: «Στη μεγάλη πλειοψηφία των Αυστραλών δεν αρέσει η ιδέα ότι κάποιο άτομο, είτε είναι ένας αθλητής του τένις είτε ο Βασιλιάς της Ισπανίας, είτε η Βασίλισσα της Αγγλίας, μπορεί να έρθει εδώ και να έχει ένα διαφορετικό πλαίσιο κανόνων από αυτό που οποιοσδήποτε άλλος οφείλει να τηρεί. Είτε συμφωνούν είτε όχι με τους κανόνες, πιστεύουν ότι πρέπει να τηρούνται, και αυτό ήταν το θέμα με τον Νόβακ Τζόκοβιτς».
Είναι πολύ δύσκολο να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο αυτής της χώρας και στην προσήλωση των Αυστραλών στην τήρηση των νόμων της χώρας τους. Ποιος ξέρει ποια μπορεί να ήταν η έκβαση του περιστατικού, σε κάποια άλλη χώρα…
Σας ευχαριστώ
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019