Δέκα χρόνια μετά την οικονομική κρίση, μεσούσης αυτής ακούστηκαν γνωστές πολιτικές και οικονομικές παραδοξότητες, οι οποίες υποχώρησαν μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα καθώς ουδέποτε τέθηκαν σε εφαρμογή. Τον καταγγελτικό λόγο διαδέχθηκαν νέα μνημόνια που υπογράφηκαν και εφαρμόστηκαν, μέσα σε ένα περιβάλλον έξαρσης δημαγωγικού τυχοδιωκτισμού, ανόδου ακραίων φωνών, μέσα σε ένα κλίμα διχαστικό και πολωτικό. Την ίδια χρονική περίοδο, που άλλες χώρες που εφάρμοσαν μνημόνια έβγαιναν από αυτά, ένας κομματικός παρασιτισμός, δημιουργούσε την καθήλωση της χώρας και την Κοινωνίας.
Κατά την διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, αυτός ο καταστροφικός πειρασμός της δημαγωγίας, μας οδήγησε προ των πυλών μιας εθνικής καταστροφής, την απώλεια του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Σε αντίθεση με την πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα, την ίδια περίοδο, άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρος, Πορτογαλία, με τα δικά τους παρεμφερή οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, εξήλθαν από την κρίση, σε μικρότερο χρόνο από εμάς. Επένδυσαν όμως στην εφαρμογή μέτρων, ακολούθησαν έναν δύσκολο οδικό χάρτη χωρίς παρεκκλίσεις και πισωγυρίσματα, δεν ακύρωσαν τις προσπάθειες τους για χάρη κάποιων πολιτικών ανορθολογισμών.
Χρήσιμη αναφορά για να αποφύγουμε ξανά τους πειρασμούς των εφήμερων και αδιέξοδων διαιρέσεων, των διαχωρισμών, που ακυρώνουν κάθε θετικό βήμα. Η υπενθύμιση όσων συνέβησαν και ζήσαμε στις Πλατείες, της διάχυσης του τυφλού μίσους, που έφεραν μέχρι και το νεοναζιστικό μόρφωμα στο Κοινοβούλιο, ας λειτουργήσει θετικά απέναντι στις ομάδες εκείνες των πολιτών που εκφράζονται με άρνηση ως προς την διασφάλιση τήρησης των υγειονομικών μέτρων.
Στα χρόνια της κρίσης, των δημαγωγικών αντιδράσεων, της δημιουργικής ασάφειας και των κινδύνων που παρουσιάστηκαν, των αχρείαστων εντάσεων, δημιουργήθηκε ένα υψηλό κόστος προερχόμενο από μια ενδεχόμενη απομάκρυνση από το κοινοτικό περιβάλλον. Μέσα στο 2020, η Ελληνική Δημοκρατία βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πεδίο κρίσιμων κινδύνων, από την έξαρση της υγειονομικής πανδημίας, την προσπάθεια εργαλειοποίησης των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών από το Τουρκικό κράτος στον Έβρο, την κλιμάκωση της επιθετικής ρητορικής και δράσης της γείτονος στο Αιγαίο, στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Όμως τώρα η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει την στρατηγική, την κατεύθυνση, για μια δυναμική μετατόπιση, την μετάβαση στην συνολική μεταρρύθμιση. Και για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος, απαιτείται η συνάθροιση δυνάμεων που έχουν σαν κατεύθυνση τον ορθολογισμό, την εθνική συνεννόηση, την λειτουργική συμμετοχή σε μια ΕΕ που από την ιστορική αναγκαιότητα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί προς την κατεύθυνση της θεσμικής της εμβάθυνσης και της ομοσπονδιακής προοπτικής στην πορεία του ενοποιητικού σχεδίου.
Ένα στρατηγικό μοντέλο ανάταξης και συνοχής, προϋποθέτει να κατανοήσουμε τις λανθασμένες διαδρομές, όχι μόνον στα χρόνια της κρίσης, αλλά σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο. Η προσαρμογή της χώρας γίνεται σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών και ανακατατάξεων, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, γεωστρατηγικών.
Ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους, της διοίκησης, όπως με στοχευμένη ταχύτητα και λόγω των υγειονομικών συνθηκών υλοποιείται από την Πολιτεία, είναι ενδεικτικό στοιχείο αυτής της προσαρμοστικότητας. Και αυτή η προσαρμοστικότητα, πρέπει να είναι ο άξονας του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος που επιβάλλεται να δημιουργεί κάθετες και οριζόντιες συγκλίσεις. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση, η άμυνα, η ασφάλεια, η διπλωματία, είναι κατεξοχήν πεδία πολιτικής που μπορούν να γίνουν πρότυπα αυτής της προσαρμοστικότητας και της σύγκλισης.
Η χώρα χρειάζεται να ξεπεράσει παλαιότερες, συσσωρευμένες αγκυλώσεις, να δημιουργήσει συνετές και ενάρετες πολιτικές, κατανοώντας όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ότι η ενεργοποίηση μηχανισμών πολιτικής και λόγω συγκυριών στο εθνικό επίπεδο, δεν συνεπάγεται την επιστροφή στην εσωστρέφεια του εθνικού κράτους.
Σε αυτή την πορεία, η παγιωμένη γεωπολιτική κατεύθυνση της χώρας, το ευρωπαϊκό περιβάλλον, απαιτεί μια σαφή αντίληψη των νέων στοχεύσεων της ΕΕ, του ρόλου που διεκδικεί στην εσωτερική συνοχή της, στην παγκόσμια σφαίρα, να διαμορφώσουμε έναν αναβαθμισμένο ευρωπαϊσμό, που θα γίνει η βάση ενός κυβερνητικού αφηγήματος μακράς πνοής.
(*) Ο κ. Γιώργος Α. Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης. Το άρθρο έχει γραφεί για τον ιστότοπο neadrasis.gr
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019