Ελλάς Ελλήνων …”εθελοντών” : Ολοι μαζί

Δηλαδή «ποιοι όλοι μαζί». Θα συμμετάσουν κι οι μεγιστάνες του πλούτου,ή μόνο οι μεσοπτωχοί με την πλούσια καρδιά , που ακόμη δεν τους λύγισε η κρίση. « Όλοι μαζί για ένα πιάτο φαϊ»; Εκεί καταντήσαμε λοιπόν να ζητιανεύουμε δημοσίως ένα πιάτο φαγητό. Να διαφημίζουμε την φτώχεια μας; Να εξευτελίζεται έτσι ένας πτωχευμένος λαός; Όχι δεν πρέπει να υπηρετήσουμε την ζητιανιά. Γιατί ο Έλληνας μπορεί να στήθηκε στην σειρά για συσσίτιο, μπορεί να έγινε τροφοδότης του ο κάδος ,αλλά την αξιοπρέπεια του δεν την έχασε, γιατί το νομίζει για κάτι προσωρινό κι ότι ένας από μηχανής θεός θα επιστρέψει πάλι στην πατρίδα του τα περασμένα της μεγαλεία .
«Όλοι μαζί» λοιπόν. « Όλοι μαζί», εκτός του κράτους που συνεχίζει να δίνει «γη και ύδωρ» προς πάσαν κατεύθυνση. Μα εδώ χάσαμε τόσα και τόσα και δεν κάναμε τίποτα όλοι μαζί. Βλέπουμε ,καταλαβαίνουμε, απελπιζόμαστε ,αγανακτούμε ,αλλά μέχρι εκεί. Και τώρα όλοι μαζί για ένα πιάτο φαί; Αλήθεια από δω και πέρα έτσι θα λειτουργεί το κράτος πρόνοιας; Με τον εθελοντισμό; Έναν εθελοντισμό που θα καθιστά το άτομο ή την ομάδα υποχείριο του ναυαγισμένου κράτους πρόνοιας κι οι εθελοντές εν αγνοίας τους να συμβάλλουν οι ίδιοι ενεργά στην παρακμή που επιβάλλεται δια της πολιτικής που δέχονται. Με λίγα λόγια, το κράτος επιδιώκει την μέγιστη δυνατή συναίνεση στην ανύπαρκτη πολιτική της, από τα ίδια τα θύματά της. Οι εθελοντές εν αγνοία τους συναινούν στο πλήρες ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων, αφού με τον εθελοντισμό καλύπτονται θέσεις εργασίας, που είναι απαραίτητες. Να λοιπόν έναν «εθελοντισμό» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του συστήματος. Έναν εθελοντισμόν που χρησιμοποιεί την ανθρωπιά τού ευαίσθητου πολίτη, για να δώσει λύση στα προβλήματα που το κράτος αδυνατεί να λύσει. Καθιστώντας τον έτσι υπεύθυνο στην παρακμή και την ανοργανωσιά που προωθείται. Μιλάει για «αλληλεγγύη» αλλά στην πραγματικότητα εννοεί συναίνεση στην πολιτική . Μιλάει δηλαδή για ατομική ευθύνη του καθενός, και τον καλεί να γίνει νεροκουβαλητής και υπηρέτης του παρηκμασμένου τούτου συστήματος. Δεν πρέπει βέβαια να συγχέουμε την αγαθοεργία και την φιλανθρωπία με τις «αλληλέγγυες ομάδες» που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια με αμφιλεγόμενες προτεραιότητες.
Αλλοίμονο, οι διαφθορείς συνειδήσεων κατάφεραν με τέχνη να σακατέψουν τις λέξεις, να αλλάξουν τις έννοιες, το περιεχόμενο και την ουσία τους. Μάγοι που μεταμόρφωσαν τις αξίες σε απαξίες, το καλό σε κακό, το λογικό σε παράλογο Και πόσο έντεχνα επιβλήθηκε η αφομοίωση αυτών των εννοιών! Ο εθελοντισμός λοιπόν θα έμενε έξω;
Και βέβαια καμαρώσαμε αυτούς που χρόνια τώρα προσφέρουν από το χρόνο τους αλλά και από το εισόδημα τους, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, για να βοηθήσουν, να συμπαρασταθούν, να ενισχύσουν συνανθρώπους τους. Ποιος δεν θαυμάζει τις ομάδες διάσωσης που με κίνδυνο της ζωής τους σπεύδουν να σώσουν συνανθρώπους που η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο. Εκείνους που προσφέρουν το ελεύθερο χρόνο τους για να καθαρίζουν παραλίες, μονοπάτια, να αναστηλώνουν μνημεία.

Εκείνους που βρίσκονται στη πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση και προστασία του περιβάλλοντος.

Αυτούς που δίνουν αγώνες και μάχες για να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί η πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας,

Αυτούς που τρέχουν να σώσουν και να φροντίσουν τα αδέσποτα.

Τους γιατρούς χωρίς σύνορα

Στους αιμοδότες.
και τόσους άλλους που χωρίς ανταλλάγματα προσφέρονται εθελοντικά για δράσεις που ωφελούν το κοινωνικό σύνολο ή και μεμονωμένα άτομα.

Σήμερα ο εθελοντισμός δεκάδων πολιτών γίνεται το σωσίβιο στην συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Αυτή η δύναμη της κοινωνικής αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που ξεπετάχτηκε μέσα από τα συντρίμμια της ψυχής των Ελλήνων και που είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να κρατηθούμε ορθοί στον τυφώνα της μνημονικής λεηλασίας, γίνεται ο καταποτήρας του κράτους πρόνοιας.

Κι όμως είναι όσο ποτέ άλλοτε επιτακτική η ανάγκη να δημιουργήσουμε δίκτυα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε όμως έναν εθελοντισμό που δεν θα εξυπηρετεί το κράτος αλλά τον άνθρωπο, έναν εθελοντισμό που δεν πρέπει να γίνει καθεστώς.

Οι μέχρι τώρα εθελοντές προσέφεραν για δράση τον ελεύθερο χρόνο τους. Γιατί είχαν εργασία, γιατί είχαν χρήματα και γινόταν εθελοντές για να για να ικανοποιήσουν μια βαθιά τους ανάγκη για αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Οι σημερινοί εθελοντές είναι άνεργοι, με χωρίς χρήματα στην τσέπη κι ελπίδα στην καρδιά και ρίχνονται με μανία στην ιδέα του εθελοντισμού προσδοκώντας μια εργασία ή γεμίζοντας τον ελεύθερο χρόνο τους, χωρίς να λείπουν βέβαια τα αισθήματα αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο.

Με την κρίση ο εθελοντισμός καταγράφεται πλέον σαν τρόπος ζωής. Η ομαδική δουλειά, οι κοινωνικές συναναστροφές, οι θετικές αντιλήψεις που αναπτύσσονται σε μια δράση, είναι πράγματα που κερδίζεις συμμετέχοντας σε αυτήν. Επιστρέφεις, λοιπόν, στο σπίτι πιο ήρεμος, πιο πλούσιος και έχοντας ξεφύγει για λίγο από το άγχος που σε περιτριγυρίζει καθημερινώς και αδιαλείπτως». Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος. Μήπως ο εθελοντισμός ήρθε για να μείνει; Μήπως ο πτυχιούχος γιατρός , ο δάσκαλος, ο δικηγόρος και τόσοι άλλοι θα δεχτούν τον εθελοντισμό σαν αναγκαίο κακό και το κράτος που πάντα εκμεταλλεύεται όσους το υπηρετούν, τους πείσει ότι έτσι είναι καλύτερα Τότε φορώντας το προστατευτικό ύφος του το κράτος, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα σου πει πατρικά:
«Θέσεις εργασίας δεν υπάρχουν, ούτε πρόκειται να υπάρξουν στο μέλλον ,εργάσου λοιπόν εθελοντικά και μη φοβάσαι. Θα σε εφοδιάσω με κάρτα σίτισης , θα προωθήσω την ίδρυση κοινωνικών παντοπωλείων, κοινωνικών φαρμακείων, κοινωνικών φροντιστηρίων, καρτών συγκοινωνίας κι ακόμη κοινωνικών ιατρείων (για τους νέους φυσικά οι γέροι τα φάγανε τα ψωμάκια τους). Μ’ όλα τούτα που σου παρέχω τι θα τον κάνεις αχάριστε τον μισθό; Κι η παιδεία (μπορεί να μην είναι ελληνική) αλλά θα σου προσφέρεται δωρεάν. Δεν είμαστε ρατσιστές εμείς να κάνουμε τους αλλοδαπούς να νιώθουν μειονεκτικά εκθειάζοντας τους ηρωισμούς και τα κατορθώματα των προγόνων μας. Κι εδώ που τα λέμε τι να την κάνεις την παιδεία. Ας μάθουν γράμματα όσοι έχουν λεφτά. Εσύ που έμαθες τι κέρδισες; Θα σου πάρω και το σπίτι. Να σε απαλλάξω κι από τον ΕΝΦΙΑ. Τι να το κάνεις τόσο μεγάλο σπίτι αφού παιδιά δεν έχεις να βάλεις μέσα. Πήγαινε να μείνεις στη μάνα σου . Η Ελληνίδα μάνα βρε δεν πετάει τα παιδιά της στο δρόμο. Παρέδωσε και τις πινακίδες του αυτοκινήτου . Είναι πολύ ακριβή η βενζίνη παιδί μου και πολύ επικίνδυνη η οδήγηση τώρα τελευταία. Ωραία! και για λεφτά μη σκας .Δεν θα το χάσεις το καφεδάκι σαν πεθάνει η γιαγιά κι η μάνα σου. Θα σου δίνεγώ ένα επίδομα και θα ζεις πασάς.” Όλα τσάμπα κι όπα ,όπα».

*Η κ. Ελένη Μανιωράκη-Ζωιδάκη είναι δασκάλα-λογοτέχνις

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑ
Click to Hide Advanced Floating Content